Kapı çaldı.

Olay dün saat üç sularında cereyan etmiştir.

İş yerinde güzide masamda oturmuş çalışıyorum. Ya da çalışıyor görünüyorum.

Kapı çaldı.
Ekrandan başımı kaldırmadan, elimi telefona uzattım. Ahizeyi kaldırdım ve 23'ü tuşladım.
Kapı açıldı.
Bir adam başını uzattı içeri "Huriye Hanım" dedi.
Elimi hafiften kaldırdım, tam karşısında olduğumdan beni görür diye kısık sesle de "Benim." dedim.
Kapıyı iyice araladı.
İçeri girdi.
Elinde dev bir orkide.
Şoka girdim.
Çıktım.
Tekrar şoka girdim.
Tekrar çıktım.
Heyecanlandım.
Nefesimi tuttum.
Kalbim "KÜT KÜT" atmaya başladı.
Aksiyon filmlerinde en önemli olayların olduğu sahneler kadar yavaştı adamın bana doğru ilerleyişi.
Geldi.
Çiçeği masama bıraktı.
Bir kağıt koydu masaya.
"İmzanız." dedi.
Elimi uzattım.
Kalem bile yazamadı heyecandan.
Aceleyle birşeyler karaladım.
Şoka girdim yeniden.
Adam garip baktı.
Çıktım.
Baktım ona balık gibi kocaman açılmış gözlerle.
Teşekkürler diyebildim sanırım.
Gitti.
Şoka girdim.
Çıkamadım.
Gözüm doldu.
Ofisteydim ağlayamadım.
Titreyen ellerle minicik zarftaki notu zor çıkardım.
Okudum.
Gözüm doldu.
Ellerim titredi.
İçim kıpır kıpırdı.
Hala da öyle...

Not: Umarım "cereyan" böyle yazılıyordur.... Ayrıca orkideyi götürmeden resmini çekseydim keşke masamda.. :( Tüh!