Endişeler..

   Hep endişelendim. Çocukken bir baltaya sap olamamaktan, ortaokuldayken aşık olmaktan, lisede sınıfta kalmaktan, üniversitede maddi zorluklardan, okul bitince işşiz kalmaktan, işim varken geçinememekten kısacası herşeyden endişe duydum.

   İnsan olamamaktan hiç endişelenmemişim. Sanırım iyi bir insan sayılabilirim. Elbet takdir karşıdakilerin. Ama işte görüyorsunuz ya hep birşeylerden endişe etmişim. Hala da ediyorum. Her an herşey bir endişe konusu..
   Aslında öyle vesveseli biri de değilim. Bir de öyle olsam nice olur halim. Hayır, bu endişeler her zaman arkadan dürtüp duruyor beni. Zaman zaman uykumu da kaçırıyor.

   Çözümü hiç düşünmüyoruz. Düşünsek bir çıkar yol bulur, halledebiliriz herşeyleri ama düşünemeyiz. Düşünmeyi bize öğretmediler. SBS, OKS, ÖSS derken endişeden ölmeyi, kabuslarla yaşamayı öğrettiler de, düşünürsen elbet bulursun bir çaresini demediler.

   Niçin desinler?

   Hal böyleyken herşey çok daha kolay değil mi?