Cumalar candır, gerisi zarar ziyan...

Günaydın çiçeklerim,

İnanır mısınız cumaya geldik diye horon tepecek durumdayım. Bu hafta o kadar zordu ki.... Hafta direkt içimden geçti sanırım. (Buraya hıçkıra hıçkıra ağlayan suratlı emoji gelecek.)

• Geçtiğimiz hafta izinli olduğum için pazartesi işe dönmek zaten psikolojik olarak çok zordu, fakat mail kutumda bekleyen 155 mailin de pek yardımı olmadı. Gerçi hakkını yemeyeyim iş arkadaşım maillerin %99'una yanıt vermişti ama psikolojim çalışmayı kabullenemedi yine de.
• Salı günü dişlerimde bir kaç düzeltme yapılıp, son kez ve kalıcı olarak yerine takılması süreci vardı ki yaklaşık üç buçuk saat dişçide kaldık. Ben elimde laptop çalışıyorum, Çınar dişçideki asistanlarla oyun oynuyor derken günü kapattık.
• Çarşamba günü kurulum günüydü. Geçtiğimiz hafta pat diye bir akşam istifasını veren bulaşık makinesinin yerine yesini almıştım. Ama almakla bitmiyor ki, hurdacı bulması... Eskiyi vermesi... Yeniyi kurdurması... Bilmem kaç kere o leş olan yerlerin silinmesi... Bütün bunlar yaşanırken resmi olarak çalışıyor olmam da cabası...
• Perşembe artık bize bir değişim lazım diyerek kendimizi ofise atmaya karar verdim. Bir ara şirketimizin Ceo'suna birşeyler anlatırken Çınar gelip pat diye bana sarıldı. Allahtan çocuksever bir şirketimiz var. :) Ofis sonrası market serüveni yaptık. Eve gelebildiğimizde saat sekizi geçiyordu. O saatten sonra bir de yemek hazırladım, haliyle evde çocuğum var, aç yatmak bir seçenek değil. Bir yandan da arabaya ikinci bir tur yaptım market poşetleri için, bakın o kadar ama o kadar yorgundum ki... Yorgunluktan ağlayasım geldi ama "ağlamicam" inadım tuttu. Ağlamicam, banane.
• Yemek yaparken de Çınar halimi görünce "Ne oldu?" diye sordu bende çok yorgun olduğumu söyleyince "Gel sana bir sarılayım, enerji vereyim." dedi. Sarıldık bu sefer de gözlerim doldu, duygulandım bana; "Merak etme enerjiler birazdan yüklenir." dedi. Balböceğim ya... İyi ki doğurmuşum.
• Bugün de işte niyet ettim Allah rızası için haftalardır bekleyen masraflarımı sisteme yüklemeye, gazam mübarek olsun.

Eveeet, bizde durumlar böyle. Fakat ne temiz tükendim be canım. Bu arada benim bu rutinimle haftanın şarkısının "Ben yoruldum hayat." olması gerekirdi ama ben niyeyse sürekli kendimi "Bana biraz renk ver..." söylerken bulduğum için size renkli bir Heybeli konağı fotoğrafı ekledim.

Siz neler yaptınız, anlatın biraz da neşemizi bulalım?

Öperim gözlerinizden.

Applesodaa.

Bir Mısır macerası...

Helloooo,

Bir ülkeye ilk kez gitmek her seferinde bende ufak bir stres yaratıyor, sanırım beni neyin beklediğini bilmiyor olmak kontrol manyağı tarafıma yaramıyor.

Mısır seyahatine çok aniden karar verdiğimiz için üzerine hazırlık yapacak hiç zamanımız yoktu, ben son gün bir yandan sürüş testine ordan koştur koştur dişçiye git-gel yaparken seyahatimde bana eşlik edecek arkadaşım da hazırlıkları yapıyordu.

Bu sırada aslen Mısır'lı olan çok yakın çalıştığım biricik ekip arkadaşım bana bazı tüyolar vermişti seyahatimizi öğrenince; yanımızda nakit bulundurmamızın iyi olacağı gibi bazı bilgiler, benimle gelen arkadaşım da nakit işi bende dedi.

Zaten vaktim olmadığı için bu nakit işini ona bıraktım bende. Bu kısmı aklınızda tutun bu konuya sonra tekrar geleceğiz. 

Nedendir bilinmez nereye gitsem sabahın bir körü gidiyorum, eşlikçim de pek dakikliği ile bilinen birisi değil, daha önce kendisi yüzünden uçak kaçırıp havalimanında oniki saat beklemişliğimiz var bu nedenle de daha uyumadan önce bile gergindim.

Neyse ki kazasız belasız Mısır'a vardık. Pasaport kontrolüne girmeden vize alacağız, sıra bize geldi, görevli ödemeyi nakit istedi. Arkadaşım da demesin mi "Aaa ben nakit çekmeyi unuttum."....

Yahu sadece çekmesi yok ki, çekmesi ayrı başka kura dönüştürmesi ayrı, bunların hepsini nasıl unuttun. Kendi kendime dedim ki "Tamam sakin, illa ki bir ATM buluruz para çekmek için, hesaptan döviz alır, o şekilde çekeriz."

"Benim yanımda banka kartım yok." dedi.

Arkadaşlar bende imkansızı mümkün kılmaya bayılsam da her zaman da uygun koşulları yaratamam ya, bir yandan telefonda havalimanındaki ATM'leri araştırırken, bir yandan da süt dökmüş kuzuya dönen arkadaşımı banka sırasına soktum. Koskoca banka illa ki kartla ödeme alır diye düşündüm.

Hayır ülkeye en azından bir giriş yapsak, sonra illa ki para çekecek yer bulurum diye düşünüyorum. Canım arkadaşım yanımda kilitlendi kaldı, sıra bize geldi diyor ki "Konuşmayı unuttum."

Çok şükür ki kartla ödeme yapılabiliyormuş, vizeleri alıp, heykele dönen ekip arkadaşımı da sürükleyerek pasaport sırasına gidebildik.

Havalimanından çıkarken Uber çağıracaktım, o sırada bir görevli havalimanı taksisi ister misiniz diye sordu. Önceden uyarıldığım için ne kadar olduğunu sordum. Olması gerekenin üstünde ama yine de kabul edilebilir bir ücret söyledi, bende kartla ödeyebilir miyiz diye sordum, teyit alınca da olur diyerek kabul ettim.

Otele geldik şöförle aramızda geçen diyalog şu şekilde;

-Kartla ödeyeceğim.

*Pos cihazım yok.

-Nasıl yok, tam üç kere sordum kartla ödeyebilir miyim diye ve evet dediler.

*Olabilir ama benim cihazım yok.

-Ne yapacağım peki? 

*Otelde ATM var çekin, gelin.

Allahım sana geliyorum diyemediğim için ATM'ye gittim. Her ihtimale karşı yolda döviz almıştım hesabımdan ama ATM döviz vermiyor. Şansımı bir başka bankanın ATM'si ile deneyeyim dedim. Buradan Arab African Bank'a tüm kalbimle sevgilerimi gönderiyorum. Sen olmasaydın olmazdık.

Canını sevdiğimin Arap bankası hesabımdaki TL'den direkt EGP'ye dönerek bana Mısır poundu verip hayatımı kurtardı.

Şaşkın ördeğe dönen ekip arkadaşım herşey hallolunca biraz uyuyup piramitlere gidelim dedi. "Yav he he" dedim ve gittim odama.

Ekip arkadaşım asla dakik bir insan olmadığı için buluşmak için sözleştiğimiz saaatten ancak bir saat sonra uyanabildi. O saatten sonra ne piramiti. :)

Yemek yedik ve döndük.

Yanımda olan arkadaşımın değil, her daim güzel tavsiyeler veren Mısırlı biricik takım arkadaşımın önerilerini dikkate alarak ertesi gün National Museum of Egyptian Civilization'a ve Grand Egptian Museum'a gittik.

Piramitler o sıcaklıkta görülecek gibi değildi, bende aklımı peynir ekmekle yememiştim.

National Museum royal mumyaları barındırdığı için meşhurmuş onları görmek isterseniz gitmeniz gereken yer belli.

Grand Museum ise çok ayrı bir hikaye, inanılmaz bir müzeydi bayıldım. Beni üzen tek nokta Tutankamun Galerisinin 2026 yılında açılacak olmasıydı bu nedenle biz göremedik. Müze, Louvre'dan iki kat daha büyük bir alana sahip, içerisinin dizaynı mükemmeldi. Eserlerin konumlandırılması, ana galerinin büyüklüğü... Herşey inanılmaz güzeldi bence iki nokta dışında; dünya kadar restoran var içerde ama müzenin asıl hediyelik eşya dükkanı müzenin büyüklüğüne göre çok küçüktü. İkinci nokta ise Mısır o kadar etkileyici bir tarihe sahip ve o kadar geriye uzanan bir arşivi var ki, bunu anlamak ve anlamlandırmak için müzede tek bir gün bence yeterli değil.

Bu arada müzeler ücretli hatta Grand Museum hayatımda ziyaret etme şerefine nail olduğum en pahalı müze olabilir. Türk lirası ile 1000 liranın biraz üzerinde bir ücreti var.

Hava Mısır'da çok sıcaktı ama Ankara sıcağı gibi düşünün en azından nem yoktu ki bu bir artıydı bence. Trafik inanılmaz kaosluydu, trafik kuralı diye birşey varsa dahi uyulduğuna dair bir işaret ben görmedim. Arabalar yanınızdan silme geçiyor, ne zaman taksiye binsek ekip arkadaşım sürekli diken üzerindeydi. Bu arada taksiler bizim ülkemize göre inanılmaz ucuz. Bu kaosta araç süren her hemcinsime içimden şapka çıkarttım.

Yeme-içme aktiviteleri de Türkiye'ye göre çok daha ucuz, müze gezmekten ayaklarımıza kara sular indiği gün akşam yemeğini otelde bir restoranda yeriz diye düşünüp otele geri döndük. Lübnan restoranı olduğunu da görünce onu seçtik, şansa bakın ki restoran Michelin yıldızlıymış. Buna rağmen ödediğimiz ücret kişi başı 1500 TL idi. Gerisini artık siz hesap edersiniz.

Ofisten bir arkadaşım daha önce Mısır'dan bahsederken "Ay heryer kahverengi, çok sıkıcı bir ülke." demişti. Bakın yemin ediyorum insanların sığlığı beni öldürüyor. Havalimanından otele yaptığımız kısacık yolculukta bile dikkatimi çeken ilk şey, aklımdan geçen ilk düşünce "yeşil"di.

Evler kahverengi ama bunun nedeni bence evleri ne renk yaparsanız yapın bir süre sonra hava koşulları nedeniyle evlerin renklerinin değişmesi. Olabilecek her yerde ağaçlar vardı, kahverengilerin arasından sürekli kendini gösteren o yeşil renk o kadar muazzam bir his veriyor ki. Bir de mesela balkonlar var, evet evler kahverengi ama balkonların hepsi farklı farklı, kimisi inadına capcanlı renklerdeydi.

Sokaklarda yürürken ince bir kum tabakası gözüme çarptı, sanırım çöle doğru bir genişleme mevcut, emin değilim kontrol etmeye de üşendim. Ama o ince kum tabakası "Doğa her zaman kendinin olanı geri alır." hissi verdi bana her gördüğümde.

Bi ufak hayal kırıklığım Nil ile alakalıydı, beni delirten ekip arkadaşımı şurdan itsem mi acaba diye delice fikirlere kapıldığım bir anda suyun inanılmaz kirli olduğu konusunda bilgilendirildim. Nedendir bilmem ama bunu beklemiyordum.

Nil kıyısına yemek yiyelim diye gittik ama akşamüzeri gittiğimiz için manzarayı pek kısa izleyebildik. Dönüşte de taksi bulamadık. Kuş uçmaz kervan geçmez ıssız ve karanlık bir yerde kaldık öyle. Uber asla gelmiyor. En sonunda restoranın oradaki taksilerden birine binelim dedim, onu da yanımdaki arkadaş kabul etmiyor, güven vermiyor diyor. Bakın tam o noktada yine bir delilik almasın mı beni; "Bu karanlık ıssız, garip yerde kalmak çok mu güvenilir?" diye bir çemkirdim. Kız taksiciden daha çok benim deliliğimden korktu.

Sonraki günler müşteri toplantılarıyla geçti de, gezme görme işi aradan çıktı çok şükür. Çünkü neden? Seyahat arkadaşı önemlidir, herkesle seyahat edilmez.

Ay bir de unutmadan size Mısır mutfağı deneyimlerimi anlatayım. Mısır'daki arkadaşlar bizi yemeğe götürmek istediler daha önce Mısır mutfağı denemediğimiz için de restoran ona göre seçildi. Onlar sipariş verirken bende telefonumda mail atmakla meşgul olduğum için ne sipariş edildi bilmiyordum açıkçası, ara sıcaklar gelince böyle ete benzeyen birşey gördüm ondan başladım, tadı da güzel, bir yerden çıkaracağım ama çıkaramıyorum derken seyahat arkadaşım demesin mi "ciğer", ben normalde ciğer sevmem, yüz sene yemesem aramam. Ama buradaki ciğerin tadı çok lezzetliydi ve ciğer gibi de değildi. 

Bir de pilav ve yeşil çorba benzeri bir yemek geldi, tüm çocukların favorisi dediler. Pilav üzerine yeşil çorbadan dökülüp yeniyormuş, çorbanında içinde asma yaprağı var çözebildiğim kadarıyla, bakın yemeğin vallahi tadı güzel ama tek sorun ne biliyormusunuz görüntüsü... Kaşığı daldırdım tam alıyorum, kötü pişmiş bamya gibi uzamaya başlamasın mı.... Da da da damm... O noktada denemek için kendime "Ölmezsin, devam et!" demek zorunda kaldım. Millet gözümün içine bakıyor, nasıl kırayım insanları. Sonra baktım tadı vallahi güzel ama gözü kapalı yemem lazım, o uzayan ağdalı görüntü içimi bir acayip yaptı. :) 

Tam yemek faslının sonunda doğru bir yemek daha geldi dediler ki; "Bakın bu çok özel, bunu yiyebileceğiniz tek müslüman ülkesi burası." Allah Allah dedim nedir yani bu yemek? Demesinler mi güvercin... 

Gezme ceylan bu dağlarda seni avlarlar türküsünden sonra bir de güvercin travmam oldu, ne zaman güvercin görsem "gezme sen buralarda bak valla seni yerler" oldum. :)

Unutmadan hemen tatlıları da kısacık bir anlatayım soldaki "Beyrut Gazel", bunu Michelin yıldızlı restoranda sipariş ettik. Aslında tatlı ne önerirsiniz diye sorunca spesyalimiz deyip bunu getirdiler. Tarifi veriyorum, pişmaniye üstü sakızlı dondurma. :) Ama yine de seyahatim süresince yediğim tadı en güzel olan tatlı buydu. 

Sağ üstteki "Em Ali", bunu biricik ekip arkadaşım önerdi. Fındığı içine katılmış fazla sıcak sütlaç olarak düşünebilirsiniz. Sıcak süt sevmem ben diyen seyahat eşlikçim yemedi ama ben sevdim, sadece az biraz soğuk olsa çok daha güzel olurdu bence.

Sona kalan tatlımız da "Baklava" bunu Em Ali'yi beğenmeyen arkadaşım söyledi ve yeniden hayal kırıklığına uğradı. Çünkü bu bizim bildiğimiz baklavalardan değildi. Baklava kısmı fazlaca sertti, o şerbete mi batırılıyor, şerbet üzerine mi dökülüyor hiç bir fikrim yok. 

Bir sonraki ziyaretim için önceden bazı ayarlamalar yaparak Mısır'da görmek istediğim bazı noktalar var. Bakalım ben görürsem illa ki gelir yazarım. Çenem düşüktür bilirsiniz, duramam.

Eee ne düşünüyorsunuz, gider misiniz Mısır'a?

Sevgiler Applesodaa.

Durum Raporu: Herkesin derdi para olmuşsa...

Ben geldiiiim,

Bu sefer de böyle konuya dan diye gireyim istedim. Şu hayatta en zorlandığım şeylerden biri blog yazılarına başlık bulmaktı, onu çözdüm, şimdi de giriş cümlesinde bir miktar zorlanıyorum neden bilmem?..

• Nerelerdeydim diye sorarsanız eğer? Bilirsiniz ki sormazsanız da söyleceğim. Cevap veriyorum dostlarım sıkı durun; evdeydim. Bütün bir yazı başarı ile evde sonlandırmaya çok yaklaştım bakın. Bende kendime şaşırmıyor değilim ama napalım, kısmet.
• Arada annem geldi, bir hafta için gelmişti ama madem geldi deyip alıkoydum iki hafta kadar kaldı. Milletin annesi gelince yemek yapar, ev temizler falan, ne bileyim bir takım yardımlar olur yani, benimki gidince ben ev temizledim. Hayat zor.
• Annemi burda alıkoyduğum süre içerisinde hızlıca bir Mısır'a iş seyahati yapıp geldim, onu artık bilahare başka bir yazıda anlatırım. Hem Mısır'ın bence anlatılacak çok şeyi var, hemde seyahatim boyunca yanımda olan iş arkadaşım sağolsun olaysız beş dakikamız geçmedi.
• İstanbul'da kimseyle görüşemiyorum, koca bir yaz mevsimini böyle kendi başıma elim böğrümde yedim gibi. Hafta içi sürekli Çınar'la beraberim ancak çocuklu arkadaşlarım ile denk getirebilirsek görüşebiliyoruz. Hafta sonu rutinimiz olmadığı için (hala herşey çok karışık) hiç bir plan yolunu bulup da tamamına eremiyor benim hayatımda. Haliyle bende plan yapmayı bıraktım.
• Ex eşim bana Can Bonomo için konser bileti almış, bir ay kadar önce de vermişti. -Zamanında aldığım ama kendisi beni hep son dakika ektiği için gidemediğimiz etkinliklerin diyetiydi sanırım bir nevi.- Çok sevdiğim ve dosdoğru dinleyebilme şerefine asla erişemediğim bu sanatçının konserine bu biletlerle gidesim de hiç yoktu açıkçası. Kızlar "O kadar alınmış bilet ziyan mı olsun, iki bilet de sende zaten git istediğin gibi." deseler de ne bileyim işte bir şekilde içime sinmiyordu. O gün yine aldığı bileti unutan ex eşim "Akşama işim var Çınar sende kalsa olur mu?" diyerek kendi hediyesini kendi baltaladı.
• Elbet bir gün dinleyeceğim seni Can Bonomo, sırf çektiğim şu kadar şeyin hatırına en ön sıradan mı alsam acaba bileti? Düşüneyim bakalım.
• Dişlerim yapıldı, hatta takıldı, ama bilmiyorum ki gerçekten benim dişlerim mi bunlar. Tastamam olmuş gibi hissetmiyorum. Geçici dişlerden çok daha konforlu olsa da tam da olmadı sanki, cuma günü doktorcuğumla randevum var bakalım ne diyecek. Kalıcı olarak yapıştırmaya karar verecek mi göreceğiz.
• Bu arada kimseyle görüşemiyorum demiştim ya, arada işte güncel durumları bilen -sınırlı sayıda- arkadaşlarımdan bazıları mesaj atıyor. Her zaman her mesajlaşma ya da konuşma mutlaka şuraya geliyor. "Aman tüm haklarını al, aman hiçbirşeyini karşı tarafa yar etme, para, para, para, para!" Gerçekten yıldım, sinirlenip çemkirsem o da işe yaramıyor. Çünkü karşı tarafın varsa bir tecrübesi (bizzat veya dolaylı yoldan) illa ki örneklendirmeye başlıyor. Yani herkesin mi dini imanı para oldu? Ben nasılım, ne durumdayım, iyi miyim diye merak eden asla yok. Yalandan bir ay görüşemedik diyip hoop para konusuna gene geri geliyorlar. "Malımın, mülkümün ortağı mısınız ya?!" diye çıldırsam da anlamayacakları için bende bu gibi sorularda iletişimi pat diye kesmeye başladım. Yetti artık.
• Sürekli Çınar'la beraber olduğum ve günlük kaosun içinde kendimi kaybettiğim için sanırım ağlamaya asla vaktim olmuyormuş benim. Mısır'a vardım, akşam odada yalnızım öyle tavanı seyrediyordum (en sevdiğim aktivitelerden biridir) beni bir ağlamak tuttu. Böyle hıçkıra hıçkıra, sarsıla sarsıla deli gibi ağladım. O kadar çok ağladım ki, bir süre sonra kendi kendimi "tamam sakin ol, geçecek hepsi" diye telkin ettiğimi fark ettim. Kendi kendimin sırtını sıvazlarken ben anlarından biri daha tarihte yerini aldı. Aman neyse fakat ne ağladım be canım, iyi geldi.
• Geçen gün gene parkta, park teyzeleri ile olaylara karıştım. Bu arada, hani olur ya bir gün karakola falan düşersem kesin arkasından bir park kavgası çıkar. Demedi demeyin.

İşte durumlar böyle; kısmetse üç, beş, bilemediniz on güne kesin gelirim. Bu hafta izinliyim de. :)

Öperim gözlerinizden.

Applesoda.

Buraya umutlu günler koydum. Şimdilik uzak gibi görünüyor, ama kimbilir, birazdan uzanıp dokunursun.

Selam gülibrişimlerim,

Yaslı gittim, şen döndüm ve de ilginç bir şekilde çok çabuk döndüm. 

Uzaktan bir tanıdığım var. Farklı şehirlerde ikamet ettiğimiz için nadiren görüşebiliyoruz ama kitap sevdalarımızdan ötürü sosyal medyadan hep iletişimdeyiz.

Paylaştığı bir kitabın ismi ilgimi çekince "ismi ne kadar ilginçmiş" diye yorum yaptım, o da bana "Didem Madak misali biraz" dedi.

Tam o sırada kızlara hediye ettiğim Didem Madak kitaplarını bitiren kızlardan birisi story atıp beni etiketlemişti onu da görünce "Ahh sen zaten Didem seviyorsun o zaman." dedi.

Bende tabii ki hemen "söz konusu kadın şairse sadık yarim Birhan Keskin'dir." dedim.

Hiç duymadım demesin mi, hemen adresini aldım ve Birhan'ın tüm kitaplarını hediye olarak gönderdim.

Kitapları teslim almış ve Fakir Kene kitabının kapağını açar açmaz ilk gördüğü "Kargo" şiiri ile de Birhan'a vurulmuş bile. Başlığı sizin için bu şiirden seçtim.

Fahri Birhan elçisi olarak görevimi başarıyla tamamlamanın musmutluluğu içerisindeyim. (Musmutluluk, mutluluğun bir üst levelidir benim lügatımda.)

Birde size Birhan falımdan bahsedeyim, Birhan'ın tüm kitapları benim yatak odamın girişinin oradaki kitaplıkta duruyor. 

Hani bazen insanın aklı sorularla dolu olur, ne bileyim bir işaret arar. Ya da çok sıkılır, bunalır da böyle bir umut arar... İşte tam öyle anlarda yatağa gitmeden önce elime kitaplardan ilk hangisi gelirse alıp açıyorum ve bakıyorum o gün şiir falımda ne var.

Biliyor musunuz hiç yanıltmaz cağnım Birhan'ın şiir falı, bazen aradığımı, bazen aradığımı bile bilmediğimi, bazen de bakıpta göremediğimi gösterir.

Varsa bir Birhan kitabınız açın bakın bakalım, bugün şiir falınızda ne var?

Sevgiler.

Applesoda

Not: Fotoğraftaki çiçeğin adı gülibrişim imiş, bende Ayşe'den öğrendim, yazının giriş cümlesi de oradan geliyor anlayacağınız üzere. Sevdiğimiz insanlarla sevdiğimiz şeyleri paylaşıp da çoğaltmaya bayılıyorum.

Notun Notu: Hem gülibrişimler hemde Birhan'ın kitapları mutluluğun paylaştıkça çoğaldığı ilkesini bir kez daha kanıtlıyor sanırım.

Notun Notunun Notu: Çınar gülibrişimlere "güliblişim" diyor, çok komik, yani bence. :)

Direniyorum acılarına yine dünya...

Hello iki gözümün çiçekleri,

Yine bir gün acılar içinde kıvranıyorumdur. Yıllardır dişlerimden yana çektiklerim bana yetmemiş olacak ki bu sefer de kalktım, farklı bir işe giriştim. 

Doktorum tüm üst dişlerini zirkonyum kaplayalım da bitsin artık bu çile dediğinde olur dedim, bu öneri bana daha önce yapıldığında gözüm yememişti açıkçası ama arada geçen sürede çektiğim dertler ve çilelere bakınca artık fikir giderek daha da iyi görünmeye başladı.

Tabii ben nereden bileyim saat birde girdiğim dişçiden neredeyse saat yedide çıkacağımı... Bütün üst dişlerim kesildi ve geçici dişler için ölçüler alındı. Ben dinlenme odasında acılara gark olmuşken geçici dişler yapıldı ve takıldı.

Şimdi sanki ağzımda anneanemin dişlerini ödünç almışım gibi bir hisle dolaşıyorum. Yemek yemenin düşüncesi bile içime sıkıntılar bastırıyor. Bu dişlerin "gerçek" olanları da takılınca hala bu his devam ederse ne yaparım bilmiyorum... Kafamda deli sorular.

Bugün sözde izinliyim, son dakika gelen bir toplantıya gireyim diye bilgisayarı bir açtım. Sonra da orada kayboldum, o mailden bu maile, yolumu şaşırdım.

Bir de son dakika gene acil bir vize işinin içinde buldum kendimi, neden şöyle sakin, dingin ilerleyen işlerim yok benim acaba? Hep stres, hep kaos.

Bu kadar stresin vücuduma nasıl bir etkisi oluyor ve ne zaman sonuçları görmeye başlarım diye de ufaktan bir tırsmıyor değilim ama...

Ay neyse kendim bile daraldım şu an yazdığım bu yazıdan.

Öperim gözlerinizden ve yeni dişlerimle geri gelirim diye umuyorum...

Adios.

Applesoda

Delilirikler

O eski hikâye bitti,
şaşkınlığımdan doğdum
denize düştüm
kuruyup geliyorum.

demiş Birhan Keskin "Kim Bağışlayacak Beni" isimli kitabında. ❤︎

Tanıdık bi yerde bul beni...

Hello,

Bazen kaybolduğunuzun farkında bile olmamışken işte buldular beni diye düşündünüz mü?

Tam anlatamadım, durun biraz açalım.

Haftasonu olmasına rağmen çalışıyordum, kargo dahil kimseyi beklemediğim bir anda kapı çaldı.  Toplantıdaydım hatta, kapıyı bir açtım nenem.

Hiç beklemiyordum. Bu arada hiç bir aile büyüğüm maalesef hayatta değil, baba tarafından aile büyüklerim ben doğmadan önce vefat etmişler. Annemin babasıyla hemen hemen hiç anım yok yine erken vefat etmişti kendisi, anneannemle güzel günlerimiz oldu en azından.

Ama onların hiç birini tanımadan da önce nenem ve dedem vardı, manevi aile büyüklerim. Annemler ilk evlenip İstanbul'a yerleştiğinde onlarıın evini kiralamışlar.

Ben onların evinde doğdum, her zaman beni ilk torunum diye sevdiler. Annem-babam çalışıyordu, onlar göz kulak oldular. Çocukluğuma dair hatırladığım bir çok anımda onlar var.

Hatta zamanla kendi torunları oldu ama ne bana ne kardeşlerime asla öz torunları olmadığımıza dair birşey hissettirmediler.

Bugün böyle hiç bilmediğim bir yerimdeki bir boşluğu pıt diye elipyle bulup kapattı sanki nenem. "Ben seni çok özledim, bayram da geçti gelmedin, sen böyle yapmazdın." dedi.

O kadar kendi dertlerime dalmıştım ki gerçekten unutmuşum. Bayram da zaten bayram gibi geçmemişti, aklıma bile gelmedi.

Kaybolduğumu bile bilmediğim bir anda, çocukluğum gelip buldu sanki beni.

Haftaya gelirim oturmaya dedim, gelmeden ara dolma yapacağım dedi.

Hani demiştim ya bir kaç yazı önce, iyiliğimin gözetilmesi nasıl birşey bilmiyorum diye. Belki ondan oldu bilmem ama çıkıp gelip buldu beni.

Bu sıra biraz fazla yorgunum, daha önce hep dalgasını geçtiğim tükenmişlik sendromuna bu sefer kesin girmiş olabilir miyim acaba?

Neyse yazıya bir şarkı bırakıp kaçıyorum.

Tanıdık bi yerde bulalım birbirimizi.

Sevgilerle, Applesoda.

Not: Resimdeki kutuyu çok beğendiğim için kendime ve kızlara hediye almıştım, kendime aldığımın içinden en sevmediğim kitaplardan biri olan "Kürk Mantolu Madonna" çıktı, inşallah kızlara iyi birşeyler çıkar.

Notun Notu: Ne demiştim size, "sizin kendinize vermediğiniz kıymeti kimse size vermez", yarın bu sözümü hatırlayıp kendinize ufak bir hediye alın.

Dünya tek, biz ikimiz...

Hello canımlar,

Öncelikle şunu belirteyim delirmedim ama yaz bitene kadar delirmeyeceğimi de garanti edemem, Bakırköy'de lütfen şahsım için bir boş yatak bulundurulmasına dikkat edelim.

Küçük danamla karne alma işinin altından başarıyla kalktık, bugünler biraz zor olsa da üstesinden gelmeye de çalışıyoruz.

Sokaklardan eve gelemediğimiz günlerdeyiz, üşenmedim bu akşam oturdum okulun açılmasına kaç gün kaldı diye takvim yaptım. Beni taşlamadan önce peki bir sorun bakalım, neden yaptım?

    

    1. Sayılı gün çabuk geçer tabii ki bunu benim söylememe gerek bile yok.

    2. Benim şu sıcakta kapasitemin yettiği tek şey uzanıp tavan seyretmek iken, evladım erkek olduğundan mütevellit; atlamak, zıplamak, hoplamak, hiç olmadı tepinmek bütün bunların yanında tüm gün aralıksız futbol konuşmak istiyor ki.... Bakın iki günde temiz tükendim.

Eğer uyum haftası dedikleri şey yalan çıkmazsa, geçtiğimiz iki günü de düşersek 69 gün daha direnmemiz lazım, yok geçen seneki gibi okula gidince; "Tamam tanıştık, şimdi gidin haftaya gelin." derlerse eğer uzaklara bakmaya gerek yok beni gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinde bulabilirsiniz.

Gidip instagramdan story atacağım çocuğumla tüm gün futbol konuşacak, arada biraz oynayacak, sokakta takılırken göz kulak olacak aklı selim bir kişi aranıyor diye.

Olmadı yaz okulu şart artık, ben durumlarımız neticesinde yaz okulu nasıl olur kestirememiştim. Gerçi yaz okulu dedikleri de nitelikli dolandırıcılıkta yeni bir seviye ama deniz düşen yılana ay pardon dolandırıcıya sarılır yapacak birşey yok. 

Ya da akıl sağlığımın farklı bir kısmından feragat edip bir süre annemlerin yanına gideceğim, çocuğum temiz hava, bende sinir stres yükleneceğim.

Seçeneklerin her biri, bir diğerinden daha iç açıcı nasıl karar versem bilemiyorum.

Amaaağğğnnnn neyse canım, bir şekilde su akar yolunu bulur, ben bir 69 gün daha elbet bir şekilde direnirim değil mi?

Burada bana güzel şeyler söylemeniz lazım yorum olarak, yalan olsa da inanırım.

Sevgilerle Delisodaa.

Sarılırsak geçer mi?

Hello,

Bayramın birinci günü dışarı çıkmaya ikna edildim ama daha evden çıkmadan bazı tatsızlıklar oldu.

Dışarı çıkmak da bana yaramadı, bedenen orada ama aklen ve kalben neredeydim allah bilir...

Eve dönüş yolunda bir şekilde kendimi ağlarken buldum, insanların ağlayan kadınlara uzaylı gibi bakmasını ne yapsak bilemiyorum bu arada...

Öyle ağlayarak ve yürüyerek sakince eve döndüm. Her ikisine de ihtiyacım vardı ve iyi geldi diyebilirim.

Ama o sırada birşey farkettim, neden ben hep yalnızım?

Biliyor musunuz ben birilerinin çocuğu olmak nasıl birşey hiç bilmiyorum sanırım. Yani sanmam gerçekten bilmiyorum. 

Babam sadece kendisi ile ilgilenen bir insandı, annemse babam yüzünden sinir hastası olmuştu. Kullandığı ilaçlardan uyuşuk uyuşuk dolaşırdı. İlaçları bırakınca da iş buldu ve evden kaçmak çaresi oldu.

Küçük anne diyorlardı bana, altı yaşındaydım ve evde kız kardeşimle yalnız kalıyordum. Mesela "küçük anne" tanımlamasından ne kadar nefret ettim insanlar asla bilmez, çünkü bana kimse sormadı bunu... Beni bu tanımlamanın karşılığına dönüşmek zorunda bıraktılar.

Saat kullanmayı ben o sırada öğrendim. Akşam annemin eve geleceği saati beklerdik, kızkardeşim ağlardı. Bazen susturmayı başarırdım bazen de başaramaz bende ağlardım. Camda otururduk beraber ağlardık.

Yani anneliği çok iyi bilmekle beraber (çünkü çok uzun süredir kardeşlerimin annesiydim), bir ebeveyne sahip olmak nasıl birşey bilmiyorum. Seni düşünecek büyüklerinin olması her şartta iyiliğinin gözetilmesi nasıl birşey hiç bir fikrim yok.

Belki önceden bunlar canımı acıtmıyordu ama anne olduktan sonra sanırım eksik çocuk yanlarım ortaya çıktı.

Hatta kız kardeşim ve erkek kardeşim ben boşanacağımı söylediğimde çok şaşırdı ve nasıl tepki vereceklerini bilemedi. Aslında sanırım onlar için de sanki ablaları değil anneleri boşanıyor gibi bir durum oldu.

İşte o gün eve dönerken gerçekten her şartta iyiliğimi gözeten bir annem-babam yok diye çok ağladım. Yanlış anlamayın kendi kendimin sırtını sıvazlamayı çok iyi biliyorum. Bilmem yine de ağlamama engel olmasa da.

Önceki gece Çınar'a durumu anlattıktan sonra sarıldık yattık Çınar'la. Düşünüyordum o sırada, kendi kendimi telkin ediyordum, geçecek hepsi zamanla diye...

Sonra dedim ki kendime belki de biz Çınar'la birbirimize sarıldıkça benim yaralarım da geçer.

Ne diyorsunuz sarılırsak geçer mi sizce de?

An itibariyle bugün boşandık, cuma günü gidip son resmi evraklarımızı teslim alacağız. Çınar bugün babasının evinde ve eğer isterse orada kalacak. "Burada kalmak çok iyi bir fikir." diyormuş babasına.

Sanırım ben kocamı, Çınar'da beni terketti. Tabii ki bu işin şakası.

Biliyorsunuz yaşarken hiç komik değildi ama üç beş sene sonra geri gelip okuduğumda yazının içerisinde gülebileceğim küçük anlar olsun istiyorum.

Muhtemelen yakında yine gelirim, kalın sağlıcakla.

Eksik kalan çocukluklarınızı sevgiyle kucaklıyorum.

Applesodaa

Durum Raporu: Canım ben şimdi çileden çıktım nereye geleyim?!

Selam dostlarım,

Tam olarak insanlara kendinize gelin sizi orada bekliyorum diye bağırmak istediğim günler geçiriyorum.

Bu arada boşanma başvurumuzu da yapınca artık yavaş yavaş insanlarla da kararımızı paylaşmaya başladık. Kızlarla bir akşam buluşmuştuk, "Eee ne var, ne yok?" sorusuna "Boşanıyorum." deyince herkese kal geldi. Kimle konuşsam "Ay ne desem bilmem ki.." şeklinde yorumlar duyuyorum. Arkadaşlar "Hayırlı olsun." denilebilir mesela, çok da abes kaçmaz yani.

Ay bir de kararımı eşimle paylaştığım ilk günlerde ev üstüme üstüme gelince kafeye gitmiştim çalışmaya, eşim de sonra uğradı bir şey için, konumuz boşanma ama kafede "Sevgi anlaşmak değildir, nedensiz de sevilir." çalıyor. B*k biliyorsun sen diyesim geldi şarkıcıya da diyemedim, içimde kalmasın size yazayım bari.

Daha önce de dediğim gibi kavga gürültü olmayınca, ortada insanlara mantıklı gelen bir sebep görünmeyince şımarıklıktan işte tutturdum bir boşanma, bana rahat battı havaları esiyor eşimin arkadaş grubunda. 

Eşime "velayeti sen al, boşanmıyorum de bırak sürünsün mahkemede yıllarca" şeklinde akıllar veriyorlarmış. Adamı delirtmişler, elimden bir kaza çıkacaktı dedi. Allah insanı dost görünümlü düşmanlardan korusun. 

Sevemedim karagözlüm ben senin arkadaş grubunu yıllarca diyemedim mi, yok valla dedim. Dedim yani içimde tuta tuta geldik buralara, artık saldım çayıra mevlam kayıra ama tabii saygı çerçevesinde. İstedim ki görsün ki uzak tutsun hayatından bu faydasız yaratıkları, ona da bi zararları dokunmasın.

Bir de bu gruptan birinin eşi bana nasılsın iyi misin, var mı bir ihtiyacın şeklinde bir mesaj attı. Üzerine yazışmaya başlamıştık ki "Görüşelim bizim de durumlar sıkıntılı zaten, benim konuşmaya ihtiyacım var." dedi. Bak dedim iki gün sonra boşanacağım dersin benden bilirler, sen gene de git başkasıyla görüş. Tabi ben aslında dalga geçiyordum ama o sırada kız bana "Neyse kocam geldi, sonra konuşuruz, şimdi senle konuştuğumu görmesin." yazdı. Galiba ben yasaklandım arkadaşlar, RTÜK herhalde bana da yayın yasağı getirdi. Ay şaka gibi... Ama gerçek.

Aaa bu arada şey demişler arkamdan, kararı çok kesin, gemileri yakmış. Gemileri yaksam ruhunuz duymazdı ben limanı dinamitledim aslında ama neyse...

Yani bir de neden arkamdan söylenen her söz de bir şekilde önüme geliyor ya, çekilin gidin hayatımdan yeter be yeter diye naralar atacağım en sonunda.

Bir de mesela bekliyorlar ki salya sümük ağlayayım, perperişan olayım. Tamam da o evreleri biz evin içinde yaşadık, üstelik de çocuğumuza çaktırmamak için deliler gibi çabalayarak. Ağladık, zırladık, bir noktada da tükendik. Sizi inandırmak için biraz da size mi ağlamamız lazım anlamadım ki?

Ben ağlayamıyorum artık şu noktada, işi bir miktar deliliğe vurmak beni daha güçlü yapıyor. Bende böyle yaşıyorumdur belki acımı, size ne yahu?! Sözüm tabii size değil çevremizdeki densizlere.

Gördüm ki çevremi güzel insanlarla donatmışım, kimse bana neden, nasıl demedi. Herkes bir karar vermeden enine-boyuna düşünüp öyle karar verdiğimin farkındaydı. Bana sadece bir ihtiyacın var mı, ne yapabiliriz senin için, çıkmak konuşmak ya da değişik birşeyler yapmak istersen söyle. Neye ihtiyacın olursa söyle şeklinde destekleyici yorumlar geldi.

Ne gelirse manasız, faydasız, çıkarcı, dedikodu yapmaya yönelik yorum eşimin çok sevdiği o arkadaş grubundan geliyor. Eh işte bazen de acı gerçekleri insan böyle zamanlarda görüyor. Gerçekten çevresindeki insanlardan bunaldı ve destek alacak da bir arkadaş bulamıyor. Onun için de durum çok zor ama elimden dua etmekten başka birşey de gelmiyor.

Boşanma talebi benden geldiği için eşimin bu fikre alışması zaman aldı. Dinledi, anlamaya çalıştı, hak verdi, bazı noktaları fark etti ama yine de boşanmaya gönülsüzdü. Bir yanı kabul etse de gerçekten bir yanı da direniyordu. 

"Başvuru yapmaya gitmeden önceki gece sabaha kadar düşündüm. Gitsem mi gitmesem mi diye deliler gibi kafa yordum. Ama en sonunda dedim ki elinin değdiği ne güzel olmadı şimdiye kadar. Bir çok talebine direndim istemedim ama sonucu görünce de çok beğendiğim, tahmin etmediğim kadar güzel oluyordu her seferinde. Ya da direndiğim her kararın, güzel sonuçlara varıyordu, ancak sonradan görebiliyordum. O yüzden bunu istiyorsa, bunun herkes için iyi olacağına güveniyorsa vardır bir bildiği dedim." dedi bana. 

Böyle düşünerek bulabilmiş içinde o gücü, ben kendisinden razıyım dostlar, kayıtlara geçilsin. Boşanmaya giderken bile bu kadar güzel düşünebildiği için ne desem bilemiyorum, azıcık da ağladım tabi...

Yine de nazar etmeyelim de bakın henüz boşanmadık, bu arada tarih 18 haziran olarak verilmiş, hakkımızda hayırlısı... 

Görelim bakalım mevlam neyler, neylerse güzel eyler.

Not: Bu arada milletin ne söylediğini gram kafama takmıyorum, ama gün olur devran döner ilerde kim ne demişti diye hatırlamam gerekirse diye herşeyi kayıtlara geçmeye ant içtim. İntikam almam gerekirse ileride hanımefendi olmayabilirim yani kimseye öyle bir söz vermedim. 

Alırım başımı, başım bir deli nehir...

"Alırım başımı, başım bir deli nehir..."

Bu şarkıyı ilk dinlediğimde bu dizeyi çok sevmiştim. Çok "ben" gibi hissettirmişti.

Burası benim için bir günlük, hayatımın bir kaydı, hatta en zor anlarımda hep kendimi yazarak ifade ettiğim için hayatımın en zor anlarının belki de en önemli tanığı.

Şimdi bu şarkıyı başa sarıp sarıp dinlerken hayatımın en önemli kararlarından birini burada anlatmaya geldim.

Boşanmaya karar verdim. Boşanıyorum.

Kolay bir karar değildi. 4 yıl süren sevgililik dönemi, üzerine neredeyse 10 yıllık bir evlilik ve 5 yaşında bir çocukla bu kararı kolayca vermek mümkün olmaz, olamaz.

Boşanmayı ben talep ettiğim için, çok güle oynaya boşanmaya gidiyormuşum bir bir algı var bazı insanlarda. Oysa ki hayatınızın onbeş yılını kenara koymaya karar vermek, güle oynaya verilecek bir karar değil.

Hayatınızın bazı anlarında çevrenizdeki insanları yeni baştan tanıyorsunuz. Mesela ailelerimiz beklemediğimiz kadar destekleyici bir şekilde kararımıza saygı duymayı seçerken, bazı yakın arkadaşlarımızsa bu kararı onlarla neden paylaşmadığımızı, onlara neden danışmadığımızı soruyorlar.

Bence aslında soruyu kendilerine sormaları gerek, özellikle eşim çevresinde bu kararını paylaşıp, destek alabileceği kimsesi olmadığını gördü. Haliyle boşanmaya giderken de yan yana yürüyoruz bu yolu.

Zaten kavga, gürültü eşliğinde, birbirimizi kırarak-inciterek alınan bir karar değildi. Çocuğumuzu olabildiğince az hasarla bu işten nasıl çıkarırız diye düşünerek geçirdik günleri. Ama eşimin duygusal olarak destek alacak kimseyi bulamaması da bu yükü benle paylaşmaya yönelmesine sebep oldu.

Evlilik çok garip bir şey arkadaşlar, on yılın sonunda çok iyi arkadaş olmuşuz, gerçekten kendisine minnettarım. Ama yolda bir yerde birbirimizi önemsemeyi, birbirimizi eş olarak görmeyi, sevgimizi göstermeyi bırakmışız.

Bazı şeyler; mesela sevgi gibi, pek ortalıkta görünmediğinde ise zamanla yok olabiliyor sanırım. Çünkü insan bir yerde karşısındaki kişi için önemini, ne ifade ettiğini, gerçekten sevildiğini bilmek istiyor. Ya da bana öyle oldu diyelim. Tabii ki her evliliğin dinamiği farklı, herkesin arayışı da elbet farklıdır.

Bugün aldığım karar bizi çok zorlasa da ileride herkes için en hayırlısının bu olduğunu düşündüğüm için bu yolu seçtim. 

Bir arkadaşım "On yıllık evliliğiniz, bir çocuğunuz var."  dedi. Evet var, bende kesinlikle farkındayım. Ama ben çocuklar için sürdürülen bir evlilikteki "o çocuktum", o hayat da tahmin edemeyeceğiniz kadar derin izler bırakıyor insanın ruhunda.

Bir başkası ise "İncir çekirdeğini bile doldurmayacak şeyler yüzünden yapmayın böyle." dedi. İncir çekirdeğini bile doldurmayacak kadar küçük şeylerin de insanları çok incitebildiğini farketsek mi artık?

Bir başka arkadaşımın ilk etapta sorduğu sorular beni çok sinirlendirse de sonradan anladım ki, duygularınız tavan yapmışken göremediğiniz bazı şeyleri birinin size göstermesi, sorması lazım. Acı ama bu da gerekli. Tabii bunu görmem için bir miktar zaman geçmesi gerekti.

Ben istedim ki karşılıklı saygımızı yitirmemişken, birbirimizi hala arkadaş olarak görürken ve değer verirken tam bu noktada yola nokta koyalım. Bu bir yoldu, hemde uzun bir yol, yürüdük ve bir yol ayrımına geldik, bu noktada hepimiz için en iyisini dilemekten ve bunun için çabalamaktan başka bir şey gelmiyor elimden.

Resmi başvurumuzu yaptık ve mahkemenin bize bir gün vermesini bekliyoruz. Yol uzun, biraz çetrefilli, duygusal olaraksa yükü inanılmaz ağır. 

Sadece güzel güneşli günlere çıksın yolumuz diye umut ediyorum.

Sevgiler.

Applesoda

"Bazen hayatta hiç beklemediğin bir anda karşına bir şey çıkar ve parmağını uzatıp bir şey gösterir sana."

" Neymiş o şey?"

"Bir roman kahramanı mesela. Kitapta bir laf eder. Altı çizilecek cilalı cümlelerden değil ama, kendi halinde bir cümle. Bir tek sen cımbızlarsın onu kitabın kalabalığından. Sırf sana bir şey anlatır o cümle.

Başka herkese susar."

demiş Melisa Kesmez "Bazen Bahar" isimli kitabında.

Gezmelerden geldim.

Herkese selam,

Biliyorsunuz bir iş seyahatine gidecektim; gittim ve de döndüm.

Pek gezecek zaman bulamasam da, iş nedeniyle gittiğim için keşif yapacak çok fazla zamanım olmasa da gittiğim şehirler hakkında bazı fikirlerim ya da hislerim oluşuyor zamanla.

Mesela Dubai, bir çeşit Nişantaşı benim için, içinden geçip giderken gözünü alan ama asla ait hissetmediğin havalı bir yer. Şehri gerçekten bir amaç için hızlıca inşa ettikleri her yerden hissediliyor. Çok planlı, geçmişi neredeyse yok denecek kadar az göze çarpan, her yeri ışıl ışıl bir şehir...

Riyad'ı daha çok sevdim, insanlar da bunu duyunca şaşırıyor. Evet Dubai kadar havalı değil ama bir ruhu var, bunu hissedebiliyorsunuz. Bir geçmişi var, görebiliyorsunuz.

Arkadaşım bana şehrin isminin aynı zamanda "Yeşil Gardiyanlar" anlamına geldiğini söyledi. Bilemiyorum, etkin bir çeviri ile belki de yeşilin koruyucuları diyebiliriz, insanlar orayı eskiden yemyeşil bir yer olduğu için tercih etmiştir belki de...

Bu arada Riyad'a aşık olacak bir kişi biliyorum o da kuzenim. Şehir tamamen bej ve tonlarından oluşuyor gibi, kuzenimin en sevdiği renk kombinasyonları. Aslında farklı farklı renklerle yorulmadan gökyüzünde maviyi etrafta ise bej ve tonları ile yeşilleri görmek güzeldi. Sanki dinleniyormuş gibi hissettim.

İstanbul'da sağa sola baktıkça şehir üzerime üzerime geliyormuş gibi hissettiğimden sanırım, Riyad bana çok dingin geldi. 

Riyad için kıyafet seçmekte bir miktar zorlanmıştım ama sonra da seçtiklerimi çok beğendim. :) Aferin bana.

Bu arada ben oradayken minik bir de yağmur çiseledi, gittiğim her yere yağmurla gitmeme ne diyorsunuz peki?

Velhasıl-ı her seyahat insana bir şeyler katıyor, gittiğinizdeki halinizle döndüğünüzdeki haliniz asla aynı olmuyor.

Yemekler, insanlar, kokular, deneyimler, geçirdiğiniz süre boyunca hissettikleriniz insana kattıkları inanılmaz. 

Uçakta geçirdiğim sürelerde okuduğum kitapları mesela her zaman çok net hatırlıyorum.

Eh işte yediğin içtiğin senin olsun, gördüğün gezdiğin yerleri anlat derler ya anlattım.

Öperim gözlerinizden.

Applesodaa.

Hayırdır inşallah...

Bazı sabahlar uykudan aklımda bir şarkıyla uyanıyorum.

Size de olur mu böyle?

Bu sabah da bu eski şarkıyla uyandım, bir kaç gün dinlerim gibi görünüyor.

"Bu rüya nerden çıktı geldi sahi...

Hayırdır inşallah!"

diyelim öyleyse.

Sevgiler.

Durum Raporu: Durumlar öyle böyle...

Selamlar çiçeklerim,

Ne zaman içim sıkılsa soluğu aldığım yerdeyim. Buraya gelmek de bir nevi kendi kendime mi sığınmak aslında, bilemiyorum dostlarım.

Dün şöyle düşünüyordum; "Yanlış yoldayım ama yol nasıl güzel."

Bugün doğru yoldayım ama sanki hayatın rengini çekip aldılar.

Aman neyse anlayacağınız o ki depresyon modunu açtım yine. Genelde bahara doğru bana gelmezlerdi ama kısmet demek ki...

Gelelim haberlere;

* Yıllık performans değerlendirmem ummadığım kadar iyi geçti demiş miydim? Dememiştim. Çok iyi geçti gerçekten bende şaşırdım. Tam o sıralarda mevcut rolümde bir seneyi de doldurdum, Ramazan bitsin kutlama yapacağız modunda gezerken hoop müdürüm değişti. Hatta aynı hafta içinde iki kez değişti. Bakalım bundan sonra başımıza neler gelecek, yaşayıp göreceğiz.

* Dört günlük mini bir bayram tatili yaptık. Tatili mini de yapsan uzun da yapsan; "çocukla ve kocayla çıkılan tatil, tatil değildir" önermem bir kez daha kanıtlandı. 

- Kendime not kız kıza birşeyler ayarla.

* Tatilde Bolu'daydık, on - oniki yıl kadar önce Kubbealtı'nda yediğim yoğurtlu gözleme hala aklımda olduğu için yemeğe herkesi oraya götürdüm. Aradan geçen yıllarda Kubbealtı meşhur bir yer olsa da lezzetinden hiçbirşey kaybetmemiş, doyamadım...

* Kız kardeşim ve İspanyol boyfriendi yedi gün sonra ülke sınırlarına giriş yapacaklar. Hummalı bir misafir ağırlama seansı bizi bekliyor. İspanyol damat namzedi şimdiden Hünkar Beğendi istedi, kendisi de bize Paella pişirecekmiş; gelsin kaloriler.

*Benim ailem Ordu'da olduğu için damat görmeye gelemeyecekler ama kız kardeşimin en yakın iki arkadaşının ailesi damat adayıyla tanışmak istiyor. Çok eğlenceli günler bizi bekliyor gibi hissediyorum.

* Kız kardeşim gelince bir klasik olarak kuaför ve alışveriş seanslarımız olacak. Ne yapsam bu sefer saçıma kararsızım, var mı bir öneriniz?

* Misafirlerin geri döneceği sabah onlardan bile önce yola çıkmam lazım. İş için bir Riyad ve Dubai yapıp geleceğim. Aslında bu seyehatleri ayarlarken çok heyecanlıydım ama yolda heyecanımı kaybettim, şimdi de ayaklarım yerinden bile kımıldamak istemiyor. Bana şans dileyin.

* Okullar tatil malum, Çınar ve ben evdeyiz. Yeni gelen mobilyalar yüzünden ortalık darmadağın, ruh halime de uyuyor gerçi... Yarın Çınar'ın dişçi randevusu var, bundan biraz korkmuyor değilim açıkçası, umarım sorunsuz geçer.

Evet bizde durumlar böyle, sizde neler oldu yokluğumda?

Öperim gözlerinizden.

Applesodaa

Not: Fotoğrafın konusu "Oğlum bana çiçek verdi."

Kalbin Arka Odası

"Can kuşum, bir tanem.

Neyi kaybettiysek, hangi uzvumuz yok olduysa onun yerine başka bir şey koymaya çalışırız.

Boşlukları kapatmaya, pütürlerin üzerini örtmeye, kopan halkanın yerine uygun olanı bulmaya çabalarız.

Karanlıktan korkmayız, asıl korktuğumuz şey bilmediğimiz bir şeye dokunma ihtimalimizdir, karanlıktan korkmayız asıl korktuğumuz şey dokunduğumuz şeyle elimizi kirletme ihtimalimizdir, karanlıktan korkmayız asıl korktuğumuz şey dokunduğumuz şeyle kendimizi yaralama ihtimalimizdir.

Bir ihtimalden korkarız."

demiş Ayşegül Genç "Kalbin Arka Odası" isimli kitabında.

Temiz delirdim.

Bu okuldan çektiğim kadar başka birşeyden çektim mi bilmiyorum...

Saatleri bize uymadığı için geçen seneki okulumuza devam edemedik ve tam gün eğitim veren başka bir okula geçtik.

Çınar okula başladığından beri heyheylerim tepemde, herkese saygım sonsuzdur ama Çınar'ın öğretmenlerini evire çevire dövmeme ramak kaldı gibi bir hisse kapıldım bu akşam.

İlk önce yılın başında okuldan gelen bir videoda çalan müzik dikkatimi çekti. Çocuklar sandalye kapmaca oynarken arkada Tarkan'dan "Yolla" şarkısı çalıyordu. Sözleri bilirsiniz "Yolla kaderim yolla, acıları bana yolla..." şeklinde gidiyor. Sonra bir sonraki gün gelen videoda da "Waka Waka" çalıyordu.

Hafta başında yapılan toplantıda öğretmenlere kibarca sordum; Bu müziklerle çocuklara ne öğretmeyi amaçlıyorsunuz diye. Her ikisi de beş yaş repertuvarı için asla uygun değil sonuçta. 

Cevap: "Bazen bir müzik açıyoruz, sonra sıradaki müziğe geçiyor otomatik olarak ondan oldu sanırım, dikkat ederiz."

Bir hafta sonra oğlum bana şöyle dedi: "Anne ben okulda o waka waka şarkısını istedim öğretmenim açmadı, niye diye sorunca da annemiz izin vermiyor dedi. Sen mi izin vermedin?"

Şimdi ben gerçekten geçip karşısına "Seni ben eğitimci yapanın!!" diye sövsem haksız mıyım?!

Sonra çocuklar için bir etkinlik başlattılar, her hafta bir çocuk sırasıyla sunum yapıyor, şarkı söylüyor, kitap anlatıyor ve arkadaşlarına ikramda bulunuyor (bu da ayrı bir manasız geldi bana ama neyse). Çınar'a sordum hangi şarkıyı söyleyeceksin diye "Kırmızı Balık" dedi, çok iyi bildiği için de ekstra çalışmadık.

Çınar ilk sıralarda olduğu için ben olayı anlamamışım, bir kaç hafta sonra Çınar eve "Kara Kedi" diye bir şarkı söyleyerek geldi. Onun hemen arkasından da "Basit Numaralar" isimli şarkıyı söylediğini görünce dedim ne oluyoruz.

Bu şarkıları da o haftaların çocukları seçmiş meğerse... Yani gerçekten deli olacağım 5 yaşında bir çocuk neden bu şarkıları biliyor. Çınar bu okula başlamadan önce asla haberi bile yoktu böyle şeylerden...

Aralarda bir de arkadaşlarıyla kavga ediyorlar, o tabii olabilir.

Ama bugün artık çığırımdan çıktım. Okula gidince öğretmeni bana "Futbol oynarken kavga edip birbirlerine vurdular, Çınar biraz ağladı." dedi.

Eve gelince Çınar: "Futbol oynarken ben topu arkadaşımın ayağından alınca birisi boğazımı sıktı, öbürü bana tokat attı, diğeri de beni itti. Bende onlara doğru koştum, vuracaktım ama öğretmenim beni tuttu Bende ağladım." dedi.

Çınar'ı tutması iyi birşey olsa da, şu yukarıda saydığım eylemler yapılırken bu kadın neredeydi?! Kaldı ki bana neden üstü kapalı bir açıklama yapılıyor, neden detaylar verilmiyor.

Ayrıca boğaz sıkmak, tokat atmak?! Bu çocuklar evde nasıl eylemler görüyor da böyle davranabiliyor.

Gerçekten hayretler içerisindeyim. Birde bütün bu olanlardan sonra yarın ilk kez okul gezisine gidecek olan çocuğum tutturdu ben gitmek istemiyorum diye. Oysa ki üç gün önce ne heyecanlıydı bu gezi için, altından tabii ki arkadaşlarının yaptıklarının korkusu çıktı ama Çınar'ı sakinleştirip onunla konuşurken içten içe ben delirdim.

Şansıma yarın okula ben götüremeyeceğim Çınar'ı, çünkü katılmam gereken çok önemli bir toplantım var. Eşim evde olduğu için gidip lisanı münasiple o konuşacak. 

Eğer okula ben gitmiş olsaydım, sanırım ordan karakolluk olurduk, sonra da akşam haberlerinde veli terörü diye beni izlerdiniz.

Ama gerçekten haksızsam haksızsın deyin de, şu olanlara ben artık nasıl delirmeyeyim?

Of!..

İçimi döktüğüme göre gidip sahur yapayım bari.

Sevgiler.

Kızgınsoda.

Ben bu şehrin...

Ben bu şehrin en çok bana sunduğu vapura binebilme ihtimalini sevdim.

Havasını, suyunu, kalabalığını, kaosunu görmezden gelmeme tek sebeptir o güzelim vapurlar.

Olur ya bazen tüm dünya üstüme gelir. Sığamam kabıma, içim içimi yer... Gidip bir vapura biner, karşıya geçene kadar denizi seyreder, güzelim boğaz havasını içime çeker unuturum.

Bazen tüm bu kalabalıklar içinde çok yalnızımdır. O kadar anlamaz ki insanlar halimden, düşünür daha da yalnızlaşırım. Gider bir vapura biner, bir simidin yarısını martılara pay eder, kalan yarısını yerken de kimseye ihtiyacım yok aslında der avunurum.

Herşey üst üste geliyor da altında kalacak gibi oluyorsam, çırpınıp çırpınıp da bir yol bulamıyorsam... Gider bir vapura biner, karşı kıyıdaki insanları seyreder, eski günleri yad eder, kimler geldi kimler geçti şu şehirden der... Aradığım kuvveti içimde bulur, fani dünyaya aldanmaktan sakınırım.

Hiç sebepsiz, nedensiz içimde bir sıkıntı peyda olmuşsa... Elim böğrümde kalmış, aklım başımdan aşmışsa... Kendi kendime bile yabancılaşmaya başlamışsam... Gider bir vapura biner, o engin mavilikleri seyreder. Bu kadar be, dünya bu kadar işte der, mavinin huzurunu kendime yoldaş eder, yola revan olurum.

Herşey olabilir insanlık hali... Bunalırım, daralırım, sıkılırım...

İşte böyle anlarda binsem bir vapura Üsküdar'dan Beşiktaş'a geçsem, aradığımı da bulurum, aramadığımı da, hissederim o an içimde "halledersin" derim kendime.

Gitsem gidemem mi şu şehirden giderim.

Ama martıları, vapurları, en çok da alıp başımı gidip bir vapura binip, herşeyi arkamda bıraktığımı hissettiren o anları özlerim.

İşte ben bu şehrin gidecek hiçbir yerin yokmuş gibi hissettiğinde sana sunduğu vapura binebilme ihtimalini sevdim. 

Denizin tuzlu kokusunu içime çekerken rüzgarda salınan saçlarımın verdiği özgürlük hissini sevdim.

Martı sesleri eşliğinde; on dakika içerisinde bir kıtayı arkanda bırakıp, öbür kıtaya ayak basarken dünya küçükmüş gibi hissetirmesini sevdim.

Hani olur ya içiniz sıkılır, daralırsınız; gelin bir vapura binelim.

Hepsi geçer, eminim.

Sevgiler,

Applesodaa.

O zaman dans...

Selam güzel insanlar,

İlkay'ın yazdığı yazı bir anda tüm blogları dans anılarını anlatmaya itecek sanırım. Annabell, İlkay'dan ilham almış, bende ikisinden de aldığım gazla birlikte buradayım. :)

Bundan çok uzun yıllar önce ben genç bir kızken asla oynamazdım, ama asla... Ve bilirsiniz ki buralarda düğünlerde kalk oyna diye seferber olurlar. Nedense...

Oynamamamın sebebi ise asla utanmak değil, bilmemek. Bilmiyorum nasıl yapılıyor bu eylem. Horon diyorlar, halay diyorlar kimse de gel göstereyim demiyor.

Yıllar sonra bir hayırsever arkadaşım beni eğitti bu alanda, o sıralar da düğün falan çok her düğünde çalışıyoruz, çözdüm yani bu işi.

Ben nişanlıyken kayınbabamları bir düğüne davet ettiler, beni de götürmek istediler malum bende aileye katılacağım, gündemin ana konusu o sıralarda benim.

Hep birlikte gittik, beni eğiten arkadaşım da aslında müstakbel eşimin kuzeninin nişanlısı, "Hadi gel oynayalım." dedi. İşte ben bir yerimden kalktığımı bir de düğün bitmeye yakın masaya geri döndüğümü biliyorum. Gerisi bende yok; halay, horon, roman havası, çiftetelli falan derken kaybetmişim kendimi.

Kayınbabam şok! Adam daha önce yalvarsalar oynamadığımı gördüğü için "Kızım sen hiç oynamazdın, ne oldu sana?" diye sordu haklı olarak.

Bende dedim ki "Babacığım onlar fragmandı, asıl film şimdi başladı. Yüzüğü taktık neticede." :)

Velhasıl-ı kelam şimdi gitsem düğüne eşyalarımı masaya bırakır ve çıkana kadar oynarım. Psikologa gitmekten daha da ucuz bir terapi yöntemi bu, yazın bunu bir yere.

Hatta geçen yaz liseden bir arkadaşımın düğününe gittik. Giderken de kocama diyorum ki bir saate dönerim. Sonra baktık kimse oynamıyor, kızlarla iyi bari biz oynayalım dedik. Bir kalktık, bir daha oturduk mu bilmiyorum...

Bir ara kocamın mesajını gördüm "Ne oldu bizim bir saat?" diye soruyordu. Dedim "Sen bekleme ben düğün bitmeden gelmem." :)

Ayşe de diyor ki hadi biz liseden arkadaşıyız ama sizin aileleriniz de tanışıyor bak seni bir gören olur, azıcık otur. "Ay! Kime ne ayol, ben ne istersem onu, nerde istersem orda yaparım. Oturmaya mı geldik canım, hobaa!" :)

Dünyayı da işte ne kadar umursadığımı yukarıdaki fotoğrafımdan anlayabilirsiniz. Gerisi boş!

O değilde, bu sıralar bir düğün olsaydı, iyiydi, oynardık.

Selametle dileyim o zaman.

Sevgiler, Applesoda.

Durum Raporu: Sanırım kocama güncelleme geldi...

Selam dostlarım,

Annemler tası tarağı toplayıp memleketi terk eyledi demiş miydim? 

Dememişsem de şimdi diyeyim de gelin toplaşıp azıcık ağlayalım.

Annemlerin gitmesinin ardından korkunç bir iş yükü tepeme bindi. Sabah çocuğu okula götürmekle başlayan serüvenim, işle, akşam yine çocuğu okuldan almakla devam ediyor.

Bitiyor mu derseniz, yok bitmiyor inanın ki eve gelip çalışmaya devam. Yemek, çamaşır, bulaşık vs. derken uyku saati gelmiş oluyor.

E tabi hal böyle olunca kocamla da iş bölümü yaptık. Eskiden de ev işlerine yardımcı olurdu kendisi ama bakın gerçekten adama bir haller oldu.

Geçen haftalarda hastalandım ve akşam Çınar'la yemek yedikten sonra uyuya kalmışım koltukta; tabak, çanak falan hep ortalıktaydı.

Bir ara uyku arasında kocamın geldiğini gördüm ama gerisi bende yok. Bazen böyle ölürmüşçesine uyuyorum arada vücudum error verip kendini komple kapatıyor sanırım.

Uykudan aklımda "Kahretsin, herşey ortalıkta uyuya kalmışım." düşüncesiyle uyandım. -Uyku bile beynimin çalışmasını durduramıyor inanın ki.-

Sonra baktım sehpa tertemiz, Çınar ve kocam uyumuşlar, odalar toparlanmış ne oyuncak var ne bir dağınıklık.

Mutfağa gittim kocam kesin eviyenin içine doldurmuştur hepsini diye, günahını aldığımla kaldım. Orası da temizdi, üstüne üstlük adam bulaşık makinesini bile çalıştırmış, herşey tertemizdi.

Sonra oturdum düşünmeye başladım; acaba gece kocama yeni sürüm güncellemesi mi geldi? Yoksa paralel evrenden yeni bir Eray mı gönderdiler, malumunuz bu ara hepimiz Manxcat'ın paralel evren hikayesini takip ettiğimizden inanmaya çok yakınım bakın.

Ve son olarak gördüğünüz gibi bana da asla iyilik yaramıyor işte, öyle bir nankörüm ama neylersiniz....

Sanırım huyum pis. :)

Durumlar şimdilik böyle...

Güncellemeler kalıcı olur mu bilemiyorum, bilahare size yazarım.

Sevgiler.

Applesodaa

Sihir başlasın...

Selaaaam,

Taze gezgin bloggerınız İngiltere gezisinin son yazısı ile geldi.

Spoiler: Harry Potter ile ilgili olmayan herkesten özür diliyorum, bu yazı sadece Harry Potter

içermektedir.

Mesela bir seyahate çıkmaya karar verdiğinizde ne yaparsınız? Önce uçak bileti falan alırsınız değil mi?Benim İngiltere'ye gitmeye karar verdiğimde yaptığım ilk şey 

Warner Bros Stüdyoları için bilet almaktı.

İşte herkes Mersin'e, ben tersine. :)

Demiştim size görmek istediğim iki yer vardı diye; birisi Warner Bros Stüdyoları diğeri de

Daunt Books'du. Her ikisini de dünya gözü ile gördüğüme göre bayağı başarılı

bir gezi olmuş diyebiliriz.

Siz Macar Boynuzkuyruk ile bakışırken şu bilgiyi de vereyim; Melike yazın gittiğinde önceden

bilet almadığı için yer bulamayıp stüdyoları gezememişti.

Şirketi Kasım'da Melike'yi göndermeye karar verince önce bizim bilet tarihlerimize baktı, sonra

bilet bulabilir mi diye siteye baktı ve inanılmaz ama iki adet bilet vardı boşta.

Ya birileri iptal etti, ya da takdir-i ilahi, artık ne derseniz deyin. Olmaz olacak olan herşey

oldu ve biz üçümüz beraber gidebildik.

Bu arada yola çıktığımızda trenlerin gene boykot nedeniyle çalışmadığını ve seferimizin 

iptal olduğunu gördük.

Başka bir trenle gidince de ucu ucuna yetiştik ama bu sırada Melike önden gelip çoktan bekleme kısmını geçmişti. Biz geldiğimizde de acayip bir kuyruk vardı.

Melike bir görevliden rica etmiş, çıkıp bizim yanımıza gelmek istemiş. Görevli de "Ben seni

arkadaşlarına götüreceğim, gel." deyip almış Melike'yi bir baktık geliyorlar.

Çocuk bizi de aldı yanına ve Melike'nin o beklediği kısma kadar arkalardan bir yerlerden geri götürdü.

Yaklaşık bir yüz, ikiyüz kadar kişinin hakkına girdik sanırım...

Fakat ne diyelim biz istemedik ki. :)

Müze kısmını gezmeye başlamadan önce istemediğiniz kadar çok bilgi ile donatıyorlar sizi.

Bir de girişte bir kitapçık veriyorlar pasaport misali, geçtiğiniz her bölümde

soğuk damga ile damgalayabiliyorsunuz.

Büyük salona giriş çok etkileyiciydi ama ileride gidip görme ihtimalinize karşı ben size söylemeyeceğim, süprizi kaçmasın. )

Büyük salondan detaylar...

Herşey o kadar detaylıydı ve her detay o kadar özenliydi ki...

Bu arada yılda dört farklı konsept hazırlıyorlar, biz gitmeden hemen önce Cadılar Bayramı

süslemeleri vardı. Biz ise yılbaşı temalı konsepte denk geldik tabi ki...

Gezinin sonuna doğru kar efekti vermek için kullandıkları her ürünü detaylı olarak

gösterdikleri bir alan koymuşlardı.

Mesela naylondan kar efekti verilebileceğini biliyor muydunuz?

Bende bilmiyordum ama öğrendim. :)

Solda okul müdürümüz Dumbledore, müdür yardımcımız McGonagall ve kitaplarda 

kendisine söverek başlayıp, severek bitirdiğimiz Snape var.

Ortada büyük salonda bendeniz.

Sağda da dördüncü filmin balo kostümleri var.

Hermione'nin elbisesinin boyutunu görünce inanamadım.

Yani gerçekten o kadar küçüklermiş ki, hayret doğrusu.

Solda beşinci kitabın meşhur Kanun Hükmünde Kararnameleri (bizim "ohal" kararları gibi düşünün)

ve sağda Çatlak Kazan Barından bir detay.

Solda Gryffindor erkekler yatakhanesi ve sağda en sevdiğim film olan Azkaban'ın kostümleri.

Kostüm kısımları çok detaylıydı; çizimler, prova elbiseleri, misalen bir karakterin seri

boyunca giydiği tüm kostümler, peruklar vs... herşey mevcuttu.

Solda Dumbledore'un odası ve sağda İksir Ustası'nın sınıfı.

Birçok alanda duyuru yapılıyor ve o bölüm hakkında detaylı olarak bilgiler verecek bir görevli belirtilen saatte orada oluyor. Bazı alanlarda interaktif gösteriler oluyor. 

Mesela Hagrid'in yılbaşı ağacını taşıması, Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Sınıfı ya da Hızır Otobüs

gibi alanlarda bayağı interaktif katılımlar oldu.

Solda hayvan aktörleri görüyorsunuz. Bu kısımda çok şaşırdık biz, çünkü mesela filmler

boyunca gördüğümüz kediyi aslında dört faklı kedi canlandırmış, hepsi

isimleri ve detayları ile kaydedilmişti,

Sağda Hagrid'in Kulübesi'ne imrenerek bakan ben...

Solda Kehanet Sınıfı'nda ders dinliyormuş gibi yaparken aslında Hogwarts Pasaportlarımızı

inceliyorduk. Sağda Sihir Bakanlığı büyücüleri ve kostümleri var.

Solda Malfoylar ve üzerlerinde Asil ve Pek Köklü Black Ailesi Soy Ağacı

"Toujaours Pur".

Sağda Yasak Orman yolunda ben. :)

Yasak Orman da eğlenceliydi, misalen o dev örümcekleri düğmelere basarak indirip-kaldırıp

duruyorsunuz, ya da yine düğmelerle şimşek vs. efekleri çalıştırabiliyorsunuz.

Solda Melike ile Merve'yi öyle bir sarmalamışız ki sanırsınız kaçıp gidecek. :)

Ortada ben ve duvardan geçecekmişçesine verdiğim pozum.

(Oyunculuk deseniz var, on parmağımda çok marifet midir nedir?)

Sağda da "Bekledim de gelmedin" diye türküler yaktığım o kırmızı tren...

Vee sonunda Kaymakbirası da içtik. :)

Bira dediğime bakmayın arkadaşlar alkolsüz bu, zencefilli gazoz üstü kremamsı kaymağımsı birşey.

Fakat tadı pek iyiydi... Gerçi zaten ağırlıklı ziyaretçi ortalaması çocuk olan bir yerde

alkollü içecek satmak da pek mantıklı değil ya neyse.

Müzenin bir de açık alan kısmı var, burada da Privet Drive 4 numaralı daire, 

Kovuk'un maketi (bunun içine girememek beni kahretti), 

Bitkibilim Serası, Hogwarts'daki janjanlı bir köprü ve birazdan göreceğiniz 

uçan motor ile uçan araba var.

Solda Bitkibilim Serası: Burada kendi adamotunuzu söküp çığlık attırabiliyorsunuz.

Sağda Hızır Otobüs: Seriler boyunca tam üç adet Hızır Otobüs inşa edilmiş, bu da onlardan birisi.

Solda Bay Weasley'nin uçan arabası...

Bakın bizden önce İspanyol bir grup vardı ve onların arabanın içinde öyle güzel bir fotoğrafını

çektim ki adamlar da hayret etti.

Sonra onlardan bizim fotoğrafımızı çekmelerini rica ettik, fotoğraflar o kadar kötüydü ki...

Melike ile adamlar gidince bir tur daha sıraya girip, bir daha çekildik. :)

Sağda da uçan motorda Hagrid taklidi yapan Melike ve Harry taklidi yapan ben.

Melike'nin bacak hareketlerine ve sıfatımdaki ifadeye bakar mısınız lütfen?

Oyunculuk bizim işimiz. :)

Solda makyaj vs. alanından bir detay, bu adamların hepsini aynı oyuncu oynamış.

Hatta aslında oyuncumuz tam 12 farklı rol oynamış ve hepsinde makyajla kendisini resmen 

baştan yaratmışlar.

Sağda Gringotts'da para çekiyor numarası yapan ben. :)

Diagon Yolu'nda tabii ki de kitapçı Flourish & Blotts'u yakından çekecektim.

Sağda Weasley Büyücü Şakaları önünde benimkiler. :)

Solda Özgür Evcini Dobby'm.

Bu resim çok güzeldi, keşke satılıyor olsaydı.

Sağda günün anısına dünya para ödeyip çektirdiğimiz fotoğraf, neyse ki dijital kopyasını da veriyorlar.

İsterseniz süpürge üzerinde uçan videonuzu bile çekiyorlar, ancak efektleri pek de

güzel değildi, görüntü çok yapay kalıyor.

Yine de Melike gibi ben süpürgeye bineceğim kardeşim diye binip, beğenmedim

deyip almaya bilirsiniz de videoyu. :)

Soldaki fotoğraf için çok emekler harcandı.

Bütün gün nereye gitsek denk geldiğimiz kostümleri ile gelmiş olan ve aynı yerlerde otuz yüz bin

fotoğraf çekilen çiftten kopya çektik.

Merve alttan telefon flaşları ile verdi coşkuyu Melike de çekti, bayağı da güzel çıktı. :)

Sağda da günü musmutlu kapatmış bir ben. :)

O gün biz hepimiz sanırım o kitapları ilk okuduğumuz, o dünyaya ilk adım attığımız yaştaydık...

Ve asla da yalnız değildik.

Gençler, çocuklar, yaşlılar.

Bebeğini alıp gelenler... Ve herkesteki o coşku.

İnanılmaz birşeydi.

Verdiğim her bir kuruşun hakkını x4 kere aldığımı hissettiğim bir gündü.

Yine olsa yine giderim ama farklı bir konsepte denk getirmeye

özen gösteririm tabii ki. :)

Neyse bakalım Çınar büyüsün de kendisini bir Potterhead yapıp teyzesini de alıp

bir daha gideriz biz. :)

Eveeett, böylelikle gezi yazılarının sonuna geldik.

Depresyon yazılarında görüşmek üzere.

Sihirle kalın.