Son birkaç yılın problemi olarak kimseye güvenmeme huyu edindik toplum olarak. Aslında insanlara güvenme en azından bir şans verme taraftarıydım ta ki bu sabaha kadar. Bazen saflığıma şaşırıyorum. Aslında o kadar kolaymış ki beni yönlendirmek. Neden kolay biliyor musunuz? Çünkü güveniyordum. Hani arkadaşız ya aslında... Aslında işin aslı herşeyin kocaman bir yalandan ibaret olması...
Sabah sabah güne böyle bir gerçekle ayılmama mı yanayım? Yoksa başka bir konu arasında bunu ağzından kaçıran kişiye bakarken hissettiğim düş kırıklığına mı? Bir anda kafamda herşeyin tak tak tak diye yerine oturmasına müteakip içimde açılan fay hattına mı?
Filmlerde yapıyorlar ya hani tam karmaşık filmin en sonuna gelindiğinde kişinin kafasında görüntüler beliriyor eskiye dair ve birden her şey anlam kazanıyor... İşte o gerçekmiş.. Bu sabah bizzat yaşadım...
Peki neden? Acaba neden yaptılar diye düşünmeden edemiyorum. Bu işin içinde 5 kişi var ve hepsinin kendince nedenleri vardı biri hariç ve ben hepsine aslında kızgın olsam da neden yaptıklarını biliyordum. Ama o sonuncu yok mu o... Asıl beni o oyuna getirdi. Ama işte neden? Onun görünürde bir çıkarı da yok ki? Neden yani?
Gerçi neden aramamak lazım. İnsanlar 5 tl için birbirini öldürüyor da burada bir oyuna gelmişim onu mu sorguluyorum değil mi? Artık nedeni her neyse ne bu insanların bize yaptığını affetmiyorum. Dolayısıyla da buradan ayrılacağım. Kafamda yavaşça her şey yerine oturuyor ama şaşkınlığımı hala atabilmiş değilim. Ve o yüzümdeki inanamamazlık ifadesi de henüz taze..
Kendi işlerime odaklanmalıyım ve sonra da alıp başımı gitmeliyim...
Ama herkese kırgınım..
İçimde kocaman bir boşluk...
Yine aldandım...
0 yorum:
Yorum Gönder