Gün geçtikçe kaybettiğimiz insanlığımızın bir parçasına daha veda ettiğimizi idrak ettim bugünlerde...
Yaklaşık bir yıl kadar evvel ani bir kararla saçlarımı turuncuya boyattım.
Benim tercihim, benim kararımdı. Saç benim, boya benimdi.
Velakin herkes üzerine laf söylemeyi haddi bildi.
Hepsine kulaklarımı tıkasam da kuzenimin eşi, eniştemin davranışı o günlerde beni üzmüştü.
Beni görünce "Bu ne saçmalık böyle." diye verdiği ilk tepkisini, gördüğü yerde
"cık cık" diye söylenmeler ve sırt çevirip giderek, konuşmamalar aldı.
Altı üstü saçımı boyattım ben yahu bu nasıl bir tavır dedimse de kime anlatıyorsun değil mi?
Böyle tepki veren bir insanın dediklerimi anlamasını beklemek mucizevi bir olay
olurdu.
Aylar sonra bir başka kuzenim (erkek) de evlenmeye karar verdi. Tebrik ettik, düğününe gittik. Velakin kuzenim bizi tebrik etmedi. El sıkışmadı, öyle bir ötelenerek geçtik önünden.
Sonradan öğrendik ki gelinimiz inancı gereği eşinin bayanlarla sarılması veyahut el sıkışmasına müsaade etmiyormuş.
Herkesin inancı kendine neticede ayıplayacak veya bir şey söyleyecek değildik.
Ancak bunu düğün günü elimiz kolumuz havada iken öğrenmesek önceden öğrensek iyiydi.
Velakin biz "neyse" deyip geçmişken, olayı büyütüp laf üstüne laf söyleyenler
had safhadaydı.
Bu bayramda ise bayramlaşma turları esnasında uzun zamandır görüşemediğimiz bir ablamla
denk geldik. Sarıldık kucaklaştık. Eşinin inancı gereği bayanlarla tokalaşmadığını
bildiğimden bir baş selamı ile "İyi bayramlar, enişte." dedim.
Lakin bendeniz açık bir hanımefendi olduğumdan bir baş selamını bile alamadım.
Herkesin inancı, inancını yaşayış biçimi kendisine.
Ancak bu bizlere ne başı açık olanlara ne de kapalı olanlara laf söyleme veyahut
kıracak bir davranışta bulunma hakkını vermiyor.
Hoşgörü diye bir erdem vardı, ülkemizi anlatırken eskiden sıkça sıfat olarak kullanılan, onu hatırlayalım. Hoş gördükçe, hoş görüldükçe mutluluğumuz katlanacak.
Hoş görülebilmek dileğiyle.
Applesodaa...
0 yorum:
Yorum Gönder