Anne olunca ölmek de zor...

Selam,

5 şubat akşamı kuafördeydim, bir anda gelen bir istekle saçlarımı boyatmaya gitmiştim. Oradan çıkmadan sürücü kursundan arayıp direksiyon derslerinizi bu haftaya planlıyoruz dediler, olur dedim.

O akşam ben hala eski bendim. O akşama dönüp dönüp bakıyorum da ne kadar tasasızmışım... Sanki onsekizine yeni basmış başında kavak yelleri esen o kız gibi...

O sabahtan sonra herşey değişti. Artık hiçbirşeyi ertelememeye karar verdim. Deprem ülkesinde hatta olası, devasa bir deprem beklenen bir ilde yaşıyoruz ama deprem çantamız yok. İlk işim bir deprem çantası yapmak oldu. Bir kaç gündür eksikleri topluyorum bu akşam herşeyi çantaya koyacağım inşallah.

Evdeki mobilyaları sabitleme işini kocama bıraktım. Bende koruyucu ailelik başvurumuzu yaptım. 

Koruyucu aile olmaya biz bugün karar vermedik, çocuğumuz olmadan önce verdiğimiz bir karardı. Hatta çevremizde de bilinen ve sıklıkla karşı çıkılan bir kararımızdı. (Detaylar mühim değil.) Çınar anasınıfına başladığında gerçekleştirmeyi düşünüyorduk ama yarınımız var mı belli değilken dedim ki ne için bekliyoruz? Neden erteliyoruz?

Hayat bir gün, o da bugünse eğer şimdi tam zamanı işte...

Yapabileceğim tüm yardımları elimden gelen herşeyi yaptım. Hala daha yapabileceğim birşey oldukça da peşindeyim bu işin. Eşim bu haftanın sonunda deprem bölgesine gidecek. Oradaki ekipler çok yorulduğu için kademeli değişim başlatıldı.

Oturup böyle saatlerce ağlayasım var ama ağlayamıyorum. Bir kere düşsem sanırım uzun bir süre kafamı kaldıramam ama düşemiyorum. İnsan anne olunca hislerini yaşamayı bile yarına bırakmak zorunda kalıyor...

Yaklaşık beş sene önce falandı sanırım uzun bir aradan sonra üniversitedeki ev arkadaşlarımızla bir whatsapp grubunda bir araya gelmiştik. O zaman aramızda anne olan tek arkadaşım şöyle bir şey demişti: "Anne olduktan sonra ben en çok ölmekten korkar oldum."...

Bazen olur birşey bir anda mıh gibi çakılır aklınıza... Çocuğum olduktan sonra da sık sık aklıma geldi. Hep beynimin bir yerinde dolandı bu cümle...

Ölmek korkum var mıydı bilmem üzerine hiç düşünmemiştim. Ben hamileyken deprem olmuştu, eşim gece nöbete gidecekti "Sen annemlerde mi kalsan?" demişti. Bende "Öleceksem de kendi yatağımda öleyim zaten rahat yatamıyorum, bir de başka bir yatakta perişan olamam." demiştim.

Ne laf!

Çok korkuyorum. Ölürüm de çocuğum ortada kalır. Onun iyi olduğunu, iyi olacağını bilmeden başıma birşey gelir. Başımıza bir hal gelir de onu koruyamam diye çok korkuyorum.

Anne olunca ölmek de zor...

Orada olanlara dertleniyorum, eve sığamıyorum. Acayip bir perişanlık içinde günleri atlatıyorum sadece...

Canım çok yanıyor, bir daha 5 şubat öncesindeki gibi tasasız bir gün yaşar mıyız bilmiyorum...

Hoşçakalın.

Sağlıkla.