Dünya tek, biz ikimiz...

Hello canımlar,

Öncelikle şunu belirteyim delirmedim ama yaz bitene kadar delirmeyeceğimi de garanti edemem, Bakırköy'de lütfen şahsım için bir boş yatak bulundurulmasına dikkat edelim.

Küçük danamla karne alma işinin altından başarıyla kalktık, bugünler biraz zor olsa da üstesinden gelmeye de çalışıyoruz.

Sokaklardan eve gelemediğimiz günlerdeyiz, üşenmedim bu akşam oturdum okulun açılmasına kaç gün kaldı diye takvim yaptım. Beni taşlamadan önce peki bir sorun bakalım, neden yaptım?

    

    1. Sayılı gün çabuk geçer tabii ki bunu benim söylememe gerek bile yok.

    2. Benim şu sıcakta kapasitemin yettiği tek şey uzanıp tavan seyretmek iken, evladım erkek olduğundan mütevellit; atlamak, zıplamak, hoplamak, hiç olmadı tepinmek bütün bunların yanında tüm gün aralıksız futbol konuşmak istiyor ki.... Bakın iki günde temiz tükendim.

Eğer uyum haftası dedikleri şey yalan çıkmazsa, geçtiğimiz iki günü de düşersek 69 gün daha direnmemiz lazım, yok geçen seneki gibi okula gidince; "Tamam tanıştık, şimdi gidin haftaya gelin." derlerse eğer uzaklara bakmaya gerek yok beni gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinde bulabilirsiniz.

Gidip instagramdan story atacağım çocuğumla tüm gün futbol konuşacak, arada biraz oynayacak, sokakta takılırken göz kulak olacak aklı selim bir kişi aranıyor diye.

Olmadı yaz okulu şart artık, ben durumlarımız neticesinde yaz okulu nasıl olur kestirememiştim. Gerçi yaz okulu dedikleri de nitelikli dolandırıcılıkta yeni bir seviye ama deniz düşen yılana ay pardon dolandırıcıya sarılır yapacak birşey yok. 

Ya da akıl sağlığımın farklı bir kısmından feragat edip bir süre annemlerin yanına gideceğim, çocuğum temiz hava, bende sinir stres yükleneceğim.

Seçeneklerin her biri, bir diğerinden daha iç açıcı nasıl karar versem bilemiyorum.

Amaaağğğnnnn neyse canım, bir şekilde su akar yolunu bulur, ben bir 69 gün daha elbet bir şekilde direnirim değil mi?

Burada bana güzel şeyler söylemeniz lazım yorum olarak, yalan olsa da inanırım.

Sevgilerle Delisodaa.

Sarılırsak geçer mi?

Hello,

Bayramın birinci günü dışarı çıkmaya ikna edildim ama daha evden çıkmadan bazı tatsızlıklar oldu.

Dışarı çıkmak da bana yaramadı, bedenen orada ama aklen ve kalben neredeydim allah bilir...

Eve dönüş yolunda bir şekilde kendimi ağlarken buldum, insanların ağlayan kadınlara uzaylı gibi bakmasını ne yapsak bilemiyorum bu arada...

Öyle ağlayarak ve yürüyerek sakince eve döndüm. Her ikisine de ihtiyacım vardı ve iyi geldi diyebilirim.

Ama o sırada birşey farkettim, neden ben hep yalnızım?

Biliyor musunuz ben birilerinin çocuğu olmak nasıl birşey hiç bilmiyorum sanırım. Yani sanmam gerçekten bilmiyorum. 

Babam sadece kendisi ile ilgilenen bir insandı, annemse babam yüzünden sinir hastası olmuştu. Kullandığı ilaçlardan uyuşuk uyuşuk dolaşırdı. İlaçları bırakınca da iş buldu ve evden kaçmak çaresi oldu.

Küçük anne diyorlardı bana, altı yaşındaydım ve evde kız kardeşimle yalnız kalıyordum. Mesela "küçük anne" tanımlamasından ne kadar nefret ettim insanlar asla bilmez, çünkü bana kimse sormadı bunu... Beni bu tanımlamanın karşılığına dönüşmek zorunda bıraktılar.

Saat kullanmayı ben o sırada öğrendim. Akşam annemin eve geleceği saati beklerdik, kızkardeşim ağlardı. Bazen susturmayı başarırdım bazen de başaramaz bende ağlardım. Camda otururduk beraber ağlardık.

Yani anneliği çok iyi bilmekle beraber (çünkü çok uzun süredir kardeşlerimin annesiydim), bir ebeveyne sahip olmak nasıl birşey bilmiyorum. Seni düşünecek büyüklerinin olması her şartta iyiliğinin gözetilmesi nasıl birşey hiç bir fikrim yok.

Belki önceden bunlar canımı acıtmıyordu ama anne olduktan sonra sanırım eksik çocuk yanlarım ortaya çıktı.

Hatta kız kardeşim ve erkek kardeşim ben boşanacağımı söylediğimde çok şaşırdı ve nasıl tepki vereceklerini bilemedi. Aslında sanırım onlar için de sanki ablaları değil anneleri boşanıyor gibi bir durum oldu.

İşte o gün eve dönerken gerçekten her şartta iyiliğimi gözeten bir annem-babam yok diye çok ağladım. Yanlış anlamayın kendi kendimin sırtını sıvazlamayı çok iyi biliyorum. Bilmem yine de ağlamama engel olmasa da.

Önceki gece Çınar'a durumu anlattıktan sonra sarıldık yattık Çınar'la. Düşünüyordum o sırada, kendi kendimi telkin ediyordum, geçecek hepsi zamanla diye...

Sonra dedim ki kendime belki de biz Çınar'la birbirimize sarıldıkça benim yaralarım da geçer.

Ne diyorsunuz sarılırsak geçer mi sizce de?

An itibariyle bugün boşandık, cuma günü gidip son resmi evraklarımızı teslim alacağız. Çınar bugün babasının evinde ve eğer isterse orada kalacak. "Burada kalmak çok iyi bir fikir." diyormuş babasına.

Sanırım ben kocamı, Çınar'da beni terketti. Tabii ki bu işin şakası.

Biliyorsunuz yaşarken hiç komik değildi ama üç beş sene sonra geri gelip okuduğumda yazının içerisinde gülebileceğim küçük anlar olsun istiyorum.

Muhtemelen yakında yine gelirim, kalın sağlıcakla.

Eksik kalan çocukluklarınızı sevgiyle kucaklıyorum.

Applesodaa

Durum Raporu: Canım ben şimdi çileden çıktım nereye geleyim?!

Selam dostlarım,

Tam olarak insanlara kendinize gelin sizi orada bekliyorum diye bağırmak istediğim günler geçiriyorum.

Bu arada boşanma başvurumuzu da yapınca artık yavaş yavaş insanlarla da kararımızı paylaşmaya başladık. Kızlarla bir akşam buluşmuştuk, "Eee ne var, ne yok?" sorusuna "Boşanıyorum." deyince herkese kal geldi. Kimle konuşsam "Ay ne desem bilmem ki.." şeklinde yorumlar duyuyorum. Arkadaşlar "Hayırlı olsun." denilebilir mesela, çok da abes kaçmaz yani.

Ay bir de kararımı eşimle paylaştığım ilk günlerde ev üstüme üstüme gelince kafeye gitmiştim çalışmaya, eşim de sonra uğradı bir şey için, konumuz boşanma ama kafede "Sevgi anlaşmak değildir, nedensiz de sevilir." çalıyor. B*k biliyorsun sen diyesim geldi şarkıcıya da diyemedim, içimde kalmasın size yazayım bari.

Daha önce de dediğim gibi kavga gürültü olmayınca, ortada insanlara mantıklı gelen bir sebep görünmeyince şımarıklıktan işte tutturdum bir boşanma, bana rahat battı havaları esiyor eşimin arkadaş grubunda. 

Eşime "velayeti sen al, boşanmıyorum de bırak sürünsün mahkemede yıllarca" şeklinde akıllar veriyorlarmış. Adamı delirtmişler, elimden bir kaza çıkacaktı dedi. Allah insanı dost görünümlü düşmanlardan korusun. 

Sevemedim karagözlüm ben senin arkadaş grubunu yıllarca diyemedim mi, yok valla dedim. Dedim yani içimde tuta tuta geldik buralara, artık saldım çayıra mevlam kayıra ama tabii saygı çerçevesinde. İstedim ki görsün ki uzak tutsun hayatından bu faydasız yaratıkları, ona da bi zararları dokunmasın.

Bir de bu gruptan birinin eşi bana nasılsın iyi misin, var mı bir ihtiyacın şeklinde bir mesaj attı. Üzerine yazışmaya başlamıştık ki "Görüşelim bizim de durumlar sıkıntılı zaten, benim konuşmaya ihtiyacım var." dedi. Bak dedim iki gün sonra boşanacağım dersin benden bilirler, sen gene de git başkasıyla görüş. Tabi ben aslında dalga geçiyordum ama o sırada kız bana "Neyse kocam geldi, sonra konuşuruz, şimdi senle konuştuğumu görmesin." yazdı. Galiba ben yasaklandım arkadaşlar, RTÜK herhalde bana da yayın yasağı getirdi. Ay şaka gibi... Ama gerçek.

Aaa bu arada şey demişler arkamdan, kararı çok kesin, gemileri yakmış. Gemileri yaksam ruhunuz duymazdı ben limanı dinamitledim aslında ama neyse...

Yani bir de neden arkamdan söylenen her söz de bir şekilde önüme geliyor ya, çekilin gidin hayatımdan yeter be yeter diye naralar atacağım en sonunda.

Bir de mesela bekliyorlar ki salya sümük ağlayayım, perperişan olayım. Tamam da o evreleri biz evin içinde yaşadık, üstelik de çocuğumuza çaktırmamak için deliler gibi çabalayarak. Ağladık, zırladık, bir noktada da tükendik. Sizi inandırmak için biraz da size mi ağlamamız lazım anlamadım ki?

Ben ağlayamıyorum artık şu noktada, işi bir miktar deliliğe vurmak beni daha güçlü yapıyor. Bende böyle yaşıyorumdur belki acımı, size ne yahu?! Sözüm tabii size değil çevremizdeki densizlere.

Gördüm ki çevremi güzel insanlarla donatmışım, kimse bana neden, nasıl demedi. Herkes bir karar vermeden enine-boyuna düşünüp öyle karar verdiğimin farkındaydı. Bana sadece bir ihtiyacın var mı, ne yapabiliriz senin için, çıkmak konuşmak ya da değişik birşeyler yapmak istersen söyle. Neye ihtiyacın olursa söyle şeklinde destekleyici yorumlar geldi.

Ne gelirse manasız, faydasız, çıkarcı, dedikodu yapmaya yönelik yorum eşimin çok sevdiği o arkadaş grubundan geliyor. Eh işte bazen de acı gerçekleri insan böyle zamanlarda görüyor. Gerçekten çevresindeki insanlardan bunaldı ve destek alacak da bir arkadaş bulamıyor. Onun için de durum çok zor ama elimden dua etmekten başka birşey de gelmiyor.

Boşanma talebi benden geldiği için eşimin bu fikre alışması zaman aldı. Dinledi, anlamaya çalıştı, hak verdi, bazı noktaları fark etti ama yine de boşanmaya gönülsüzdü. Bir yanı kabul etse de gerçekten bir yanı da direniyordu. 

"Başvuru yapmaya gitmeden önceki gece sabaha kadar düşündüm. Gitsem mi gitmesem mi diye deliler gibi kafa yordum. Ama en sonunda dedim ki elinin değdiği ne güzel olmadı şimdiye kadar. Bir çok talebine direndim istemedim ama sonucu görünce de çok beğendiğim, tahmin etmediğim kadar güzel oluyordu her seferinde. Ya da direndiğim her kararın, güzel sonuçlara varıyordu, ancak sonradan görebiliyordum. O yüzden bunu istiyorsa, bunun herkes için iyi olacağına güveniyorsa vardır bir bildiği dedim." dedi bana. 

Böyle düşünerek bulabilmiş içinde o gücü, ben kendisinden razıyım dostlar, kayıtlara geçilsin. Boşanmaya giderken bile bu kadar güzel düşünebildiği için ne desem bilemiyorum, azıcık da ağladım tabi...

Yine de nazar etmeyelim de bakın henüz boşanmadık, bu arada tarih 18 haziran olarak verilmiş, hakkımızda hayırlısı... 

Görelim bakalım mevlam neyler, neylerse güzel eyler.

Not: Bu arada milletin ne söylediğini gram kafama takmıyorum, ama gün olur devran döner ilerde kim ne demişti diye hatırlamam gerekirse diye herşeyi kayıtlara geçmeye ant içtim. İntikam almam gerekirse ileride hanımefendi olmayabilirim yani kimseye öyle bir söz vermedim. 

Alırım başımı, başım bir deli nehir...

"Alırım başımı, başım bir deli nehir..."

Bu şarkıyı ilk dinlediğimde bu dizeyi çok sevmiştim. Çok "ben" gibi hissettirmişti.

Burası benim için bir günlük, hayatımın bir kaydı, hatta en zor anlarımda hep kendimi yazarak ifade ettiğim için hayatımın en zor anlarının belki de en önemli tanığı.

Şimdi bu şarkıyı başa sarıp sarıp dinlerken hayatımın en önemli kararlarından birini burada anlatmaya geldim.

Boşanmaya karar verdim. Boşanıyorum.

Kolay bir karar değildi. 4 yıl süren sevgililik dönemi, üzerine neredeyse 10 yıllık bir evlilik ve 5 yaşında bir çocukla bu kararı kolayca vermek mümkün olmaz, olamaz.

Boşanmayı ben talep ettiğim için, çok güle oynaya boşanmaya gidiyormuşum bir bir algı var bazı insanlarda. Oysa ki hayatınızın onbeş yılını kenara koymaya karar vermek, güle oynaya verilecek bir karar değil.

Hayatınızın bazı anlarında çevrenizdeki insanları yeni baştan tanıyorsunuz. Mesela ailelerimiz beklemediğimiz kadar destekleyici bir şekilde kararımıza saygı duymayı seçerken, bazı yakın arkadaşlarımızsa bu kararı onlarla neden paylaşmadığımızı, onlara neden danışmadığımızı soruyorlar.

Bence aslında soruyu kendilerine sormaları gerek, özellikle eşim çevresinde bu kararını paylaşıp, destek alabileceği kimsesi olmadığını gördü. Haliyle boşanmaya giderken de yan yana yürüyoruz bu yolu.

Zaten kavga, gürültü eşliğinde, birbirimizi kırarak-inciterek alınan bir karar değildi. Çocuğumuzu olabildiğince az hasarla bu işten nasıl çıkarırız diye düşünerek geçirdik günleri. Ama eşimin duygusal olarak destek alacak kimseyi bulamaması da bu yükü benle paylaşmaya yönelmesine sebep oldu.

Evlilik çok garip bir şey arkadaşlar, on yılın sonunda çok iyi arkadaş olmuşuz, gerçekten kendisine minnettarım. Ama yolda bir yerde birbirimizi önemsemeyi, birbirimizi eş olarak görmeyi, sevgimizi göstermeyi bırakmışız.

Bazı şeyler; mesela sevgi gibi, pek ortalıkta görünmediğinde ise zamanla yok olabiliyor sanırım. Çünkü insan bir yerde karşısındaki kişi için önemini, ne ifade ettiğini, gerçekten sevildiğini bilmek istiyor. Ya da bana öyle oldu diyelim. Tabii ki her evliliğin dinamiği farklı, herkesin arayışı da elbet farklıdır.

Bugün aldığım karar bizi çok zorlasa da ileride herkes için en hayırlısının bu olduğunu düşündüğüm için bu yolu seçtim. 

Bir arkadaşım "On yıllık evliliğiniz, bir çocuğunuz var."  dedi. Evet var, bende kesinlikle farkındayım. Ama ben çocuklar için sürdürülen bir evlilikteki "o çocuktum", o hayat da tahmin edemeyeceğiniz kadar derin izler bırakıyor insanın ruhunda.

Bir başkası ise "İncir çekirdeğini bile doldurmayacak şeyler yüzünden yapmayın böyle." dedi. İncir çekirdeğini bile doldurmayacak kadar küçük şeylerin de insanları çok incitebildiğini farketsek mi artık?

Bir başka arkadaşımın ilk etapta sorduğu sorular beni çok sinirlendirse de sonradan anladım ki, duygularınız tavan yapmışken göremediğiniz bazı şeyleri birinin size göstermesi, sorması lazım. Acı ama bu da gerekli. Tabii bunu görmem için bir miktar zaman geçmesi gerekti.

Ben istedim ki karşılıklı saygımızı yitirmemişken, birbirimizi hala arkadaş olarak görürken ve değer verirken tam bu noktada yola nokta koyalım. Bu bir yoldu, hemde uzun bir yol, yürüdük ve bir yol ayrımına geldik, bu noktada hepimiz için en iyisini dilemekten ve bunun için çabalamaktan başka bir şey gelmiyor elimden.

Resmi başvurumuzu yaptık ve mahkemenin bize bir gün vermesini bekliyoruz. Yol uzun, biraz çetrefilli, duygusal olaraksa yükü inanılmaz ağır. 

Sadece güzel güneşli günlere çıksın yolumuz diye umut ediyorum.

Sevgiler.

Applesoda

"Bazen hayatta hiç beklemediğin bir anda karşına bir şey çıkar ve parmağını uzatıp bir şey gösterir sana."

" Neymiş o şey?"

"Bir roman kahramanı mesela. Kitapta bir laf eder. Altı çizilecek cilalı cümlelerden değil ama, kendi halinde bir cümle. Bir tek sen cımbızlarsın onu kitabın kalabalığından. Sırf sana bir şey anlatır o cümle.

Başka herkese susar."

demiş Melisa Kesmez "Bazen Bahar" isimli kitabında.

Gezmelerden geldim.

Herkese selam,

Biliyorsunuz bir iş seyahatine gidecektim; gittim ve de döndüm.

Pek gezecek zaman bulamasam da, iş nedeniyle gittiğim için keşif yapacak çok fazla zamanım olmasa da gittiğim şehirler hakkında bazı fikirlerim ya da hislerim oluşuyor zamanla.

Mesela Dubai, bir çeşit Nişantaşı benim için, içinden geçip giderken gözünü alan ama asla ait hissetmediğin havalı bir yer. Şehri gerçekten bir amaç için hızlıca inşa ettikleri her yerden hissediliyor. Çok planlı, geçmişi neredeyse yok denecek kadar az göze çarpan, her yeri ışıl ışıl bir şehir...

Riyad'ı daha çok sevdim, insanlar da bunu duyunca şaşırıyor. Evet Dubai kadar havalı değil ama bir ruhu var, bunu hissedebiliyorsunuz. Bir geçmişi var, görebiliyorsunuz.

Arkadaşım bana şehrin isminin aynı zamanda "Yeşil Gardiyanlar" anlamına geldiğini söyledi. Bilemiyorum, etkin bir çeviri ile belki de yeşilin koruyucuları diyebiliriz, insanlar orayı eskiden yemyeşil bir yer olduğu için tercih etmiştir belki de...

Bu arada Riyad'a aşık olacak bir kişi biliyorum o da kuzenim. Şehir tamamen bej ve tonlarından oluşuyor gibi, kuzenimin en sevdiği renk kombinasyonları. Aslında farklı farklı renklerle yorulmadan gökyüzünde maviyi etrafta ise bej ve tonları ile yeşilleri görmek güzeldi. Sanki dinleniyormuş gibi hissettim.

İstanbul'da sağa sola baktıkça şehir üzerime üzerime geliyormuş gibi hissettiğimden sanırım, Riyad bana çok dingin geldi. 

Riyad için kıyafet seçmekte bir miktar zorlanmıştım ama sonra da seçtiklerimi çok beğendim. :) Aferin bana.

Bu arada ben oradayken minik bir de yağmur çiseledi, gittiğim her yere yağmurla gitmeme ne diyorsunuz peki?

Velhasıl-ı her seyahat insana bir şeyler katıyor, gittiğinizdeki halinizle döndüğünüzdeki haliniz asla aynı olmuyor.

Yemekler, insanlar, kokular, deneyimler, geçirdiğiniz süre boyunca hissettikleriniz insana kattıkları inanılmaz. 

Uçakta geçirdiğim sürelerde okuduğum kitapları mesela her zaman çok net hatırlıyorum.

Eh işte yediğin içtiğin senin olsun, gördüğün gezdiğin yerleri anlat derler ya anlattım.

Öperim gözlerinizden.

Applesodaa.

Hayırdır inşallah...

Bazı sabahlar uykudan aklımda bir şarkıyla uyanıyorum.

Size de olur mu böyle?

Bu sabah da bu eski şarkıyla uyandım, bir kaç gün dinlerim gibi görünüyor.

"Bu rüya nerden çıktı geldi sahi...

Hayırdır inşallah!"

diyelim öyleyse.

Sevgiler.

Durum Raporu: Durumlar öyle böyle...

Selamlar çiçeklerim,

Ne zaman içim sıkılsa soluğu aldığım yerdeyim. Buraya gelmek de bir nevi kendi kendime mi sığınmak aslında, bilemiyorum dostlarım.

Dün şöyle düşünüyordum; "Yanlış yoldayım ama yol nasıl güzel."

Bugün doğru yoldayım ama sanki hayatın rengini çekip aldılar.

Aman neyse anlayacağınız o ki depresyon modunu açtım yine. Genelde bahara doğru bana gelmezlerdi ama kısmet demek ki...

Gelelim haberlere;

* Yıllık performans değerlendirmem ummadığım kadar iyi geçti demiş miydim? Dememiştim. Çok iyi geçti gerçekten bende şaşırdım. Tam o sıralarda mevcut rolümde bir seneyi de doldurdum, Ramazan bitsin kutlama yapacağız modunda gezerken hoop müdürüm değişti. Hatta aynı hafta içinde iki kez değişti. Bakalım bundan sonra başımıza neler gelecek, yaşayıp göreceğiz.

* Dört günlük mini bir bayram tatili yaptık. Tatili mini de yapsan uzun da yapsan; "çocukla ve kocayla çıkılan tatil, tatil değildir" önermem bir kez daha kanıtlandı. 

- Kendime not kız kıza birşeyler ayarla.

* Tatilde Bolu'daydık, on - oniki yıl kadar önce Kubbealtı'nda yediğim yoğurtlu gözleme hala aklımda olduğu için yemeğe herkesi oraya götürdüm. Aradan geçen yıllarda Kubbealtı meşhur bir yer olsa da lezzetinden hiçbirşey kaybetmemiş, doyamadım...

* Kız kardeşim ve İspanyol boyfriendi yedi gün sonra ülke sınırlarına giriş yapacaklar. Hummalı bir misafir ağırlama seansı bizi bekliyor. İspanyol damat namzedi şimdiden Hünkar Beğendi istedi, kendisi de bize Paella pişirecekmiş; gelsin kaloriler.

*Benim ailem Ordu'da olduğu için damat görmeye gelemeyecekler ama kız kardeşimin en yakın iki arkadaşının ailesi damat adayıyla tanışmak istiyor. Çok eğlenceli günler bizi bekliyor gibi hissediyorum.

* Kız kardeşim gelince bir klasik olarak kuaför ve alışveriş seanslarımız olacak. Ne yapsam bu sefer saçıma kararsızım, var mı bir öneriniz?

* Misafirlerin geri döneceği sabah onlardan bile önce yola çıkmam lazım. İş için bir Riyad ve Dubai yapıp geleceğim. Aslında bu seyehatleri ayarlarken çok heyecanlıydım ama yolda heyecanımı kaybettim, şimdi de ayaklarım yerinden bile kımıldamak istemiyor. Bana şans dileyin.

* Okullar tatil malum, Çınar ve ben evdeyiz. Yeni gelen mobilyalar yüzünden ortalık darmadağın, ruh halime de uyuyor gerçi... Yarın Çınar'ın dişçi randevusu var, bundan biraz korkmuyor değilim açıkçası, umarım sorunsuz geçer.

Evet bizde durumlar böyle, sizde neler oldu yokluğumda?

Öperim gözlerinizden.

Applesodaa

Not: Fotoğrafın konusu "Oğlum bana çiçek verdi."

Kalbin Arka Odası

"Can kuşum, bir tanem.

Neyi kaybettiysek, hangi uzvumuz yok olduysa onun yerine başka bir şey koymaya çalışırız.

Boşlukları kapatmaya, pütürlerin üzerini örtmeye, kopan halkanın yerine uygun olanı bulmaya çabalarız.

Karanlıktan korkmayız, asıl korktuğumuz şey bilmediğimiz bir şeye dokunma ihtimalimizdir, karanlıktan korkmayız asıl korktuğumuz şey dokunduğumuz şeyle elimizi kirletme ihtimalimizdir, karanlıktan korkmayız asıl korktuğumuz şey dokunduğumuz şeyle kendimizi yaralama ihtimalimizdir.

Bir ihtimalden korkarız."

demiş Ayşegül Genç "Kalbin Arka Odası" isimli kitabında.

Temiz delirdim.

Bu okuldan çektiğim kadar başka birşeyden çektim mi bilmiyorum...

Saatleri bize uymadığı için geçen seneki okulumuza devam edemedik ve tam gün eğitim veren başka bir okula geçtik.

Çınar okula başladığından beri heyheylerim tepemde, herkese saygım sonsuzdur ama Çınar'ın öğretmenlerini evire çevire dövmeme ramak kaldı gibi bir hisse kapıldım bu akşam.

İlk önce yılın başında okuldan gelen bir videoda çalan müzik dikkatimi çekti. Çocuklar sandalye kapmaca oynarken arkada Tarkan'dan "Yolla" şarkısı çalıyordu. Sözleri bilirsiniz "Yolla kaderim yolla, acıları bana yolla..." şeklinde gidiyor. Sonra bir sonraki gün gelen videoda da "Waka Waka" çalıyordu.

Hafta başında yapılan toplantıda öğretmenlere kibarca sordum; Bu müziklerle çocuklara ne öğretmeyi amaçlıyorsunuz diye. Her ikisi de beş yaş repertuvarı için asla uygun değil sonuçta. 

Cevap: "Bazen bir müzik açıyoruz, sonra sıradaki müziğe geçiyor otomatik olarak ondan oldu sanırım, dikkat ederiz."

Bir hafta sonra oğlum bana şöyle dedi: "Anne ben okulda o waka waka şarkısını istedim öğretmenim açmadı, niye diye sorunca da annemiz izin vermiyor dedi. Sen mi izin vermedin?"

Şimdi ben gerçekten geçip karşısına "Seni ben eğitimci yapanın!!" diye sövsem haksız mıyım?!

Sonra çocuklar için bir etkinlik başlattılar, her hafta bir çocuk sırasıyla sunum yapıyor, şarkı söylüyor, kitap anlatıyor ve arkadaşlarına ikramda bulunuyor (bu da ayrı bir manasız geldi bana ama neyse). Çınar'a sordum hangi şarkıyı söyleyeceksin diye "Kırmızı Balık" dedi, çok iyi bildiği için de ekstra çalışmadık.

Çınar ilk sıralarda olduğu için ben olayı anlamamışım, bir kaç hafta sonra Çınar eve "Kara Kedi" diye bir şarkı söyleyerek geldi. Onun hemen arkasından da "Basit Numaralar" isimli şarkıyı söylediğini görünce dedim ne oluyoruz.

Bu şarkıları da o haftaların çocukları seçmiş meğerse... Yani gerçekten deli olacağım 5 yaşında bir çocuk neden bu şarkıları biliyor. Çınar bu okula başlamadan önce asla haberi bile yoktu böyle şeylerden...

Aralarda bir de arkadaşlarıyla kavga ediyorlar, o tabii olabilir.

Ama bugün artık çığırımdan çıktım. Okula gidince öğretmeni bana "Futbol oynarken kavga edip birbirlerine vurdular, Çınar biraz ağladı." dedi.

Eve gelince Çınar: "Futbol oynarken ben topu arkadaşımın ayağından alınca birisi boğazımı sıktı, öbürü bana tokat attı, diğeri de beni itti. Bende onlara doğru koştum, vuracaktım ama öğretmenim beni tuttu Bende ağladım." dedi.

Çınar'ı tutması iyi birşey olsa da, şu yukarıda saydığım eylemler yapılırken bu kadın neredeydi?! Kaldı ki bana neden üstü kapalı bir açıklama yapılıyor, neden detaylar verilmiyor.

Ayrıca boğaz sıkmak, tokat atmak?! Bu çocuklar evde nasıl eylemler görüyor da böyle davranabiliyor.

Gerçekten hayretler içerisindeyim. Birde bütün bu olanlardan sonra yarın ilk kez okul gezisine gidecek olan çocuğum tutturdu ben gitmek istemiyorum diye. Oysa ki üç gün önce ne heyecanlıydı bu gezi için, altından tabii ki arkadaşlarının yaptıklarının korkusu çıktı ama Çınar'ı sakinleştirip onunla konuşurken içten içe ben delirdim.

Şansıma yarın okula ben götüremeyeceğim Çınar'ı, çünkü katılmam gereken çok önemli bir toplantım var. Eşim evde olduğu için gidip lisanı münasiple o konuşacak. 

Eğer okula ben gitmiş olsaydım, sanırım ordan karakolluk olurduk, sonra da akşam haberlerinde veli terörü diye beni izlerdiniz.

Ama gerçekten haksızsam haksızsın deyin de, şu olanlara ben artık nasıl delirmeyeyim?

Of!..

İçimi döktüğüme göre gidip sahur yapayım bari.

Sevgiler.

Kızgınsoda.

Ben bu şehrin...

Ben bu şehrin en çok bana sunduğu vapura binebilme ihtimalini sevdim.

Havasını, suyunu, kalabalığını, kaosunu görmezden gelmeme tek sebeptir o güzelim vapurlar.

Olur ya bazen tüm dünya üstüme gelir. Sığamam kabıma, içim içimi yer... Gidip bir vapura biner, karşıya geçene kadar denizi seyreder, güzelim boğaz havasını içime çeker unuturum.

Bazen tüm bu kalabalıklar içinde çok yalnızımdır. O kadar anlamaz ki insanlar halimden, düşünür daha da yalnızlaşırım. Gider bir vapura biner, bir simidin yarısını martılara pay eder, kalan yarısını yerken de kimseye ihtiyacım yok aslında der avunurum.

Herşey üst üste geliyor da altında kalacak gibi oluyorsam, çırpınıp çırpınıp da bir yol bulamıyorsam... Gider bir vapura biner, karşı kıyıdaki insanları seyreder, eski günleri yad eder, kimler geldi kimler geçti şu şehirden der... Aradığım kuvveti içimde bulur, fani dünyaya aldanmaktan sakınırım.

Hiç sebepsiz, nedensiz içimde bir sıkıntı peyda olmuşsa... Elim böğrümde kalmış, aklım başımdan aşmışsa... Kendi kendime bile yabancılaşmaya başlamışsam... Gider bir vapura biner, o engin mavilikleri seyreder. Bu kadar be, dünya bu kadar işte der, mavinin huzurunu kendime yoldaş eder, yola revan olurum.

Herşey olabilir insanlık hali... Bunalırım, daralırım, sıkılırım...

İşte böyle anlarda binsem bir vapura Üsküdar'dan Beşiktaş'a geçsem, aradığımı da bulurum, aramadığımı da, hissederim o an içimde "halledersin" derim kendime.

Gitsem gidemem mi şu şehirden giderim.

Ama martıları, vapurları, en çok da alıp başımı gidip bir vapura binip, herşeyi arkamda bıraktığımı hissettiren o anları özlerim.

İşte ben bu şehrin gidecek hiçbir yerin yokmuş gibi hissettiğinde sana sunduğu vapura binebilme ihtimalini sevdim. 

Denizin tuzlu kokusunu içime çekerken rüzgarda salınan saçlarımın verdiği özgürlük hissini sevdim.

Martı sesleri eşliğinde; on dakika içerisinde bir kıtayı arkanda bırakıp, öbür kıtaya ayak basarken dünya küçükmüş gibi hissetirmesini sevdim.

Hani olur ya içiniz sıkılır, daralırsınız; gelin bir vapura binelim.

Hepsi geçer, eminim.

Sevgiler,

Applesodaa.

O zaman dans...

Selam güzel insanlar,

İlkay'ın yazdığı yazı bir anda tüm blogları dans anılarını anlatmaya itecek sanırım. Annabell, İlkay'dan ilham almış, bende ikisinden de aldığım gazla birlikte buradayım. :)

Bundan çok uzun yıllar önce ben genç bir kızken asla oynamazdım, ama asla... Ve bilirsiniz ki buralarda düğünlerde kalk oyna diye seferber olurlar. Nedense...

Oynamamamın sebebi ise asla utanmak değil, bilmemek. Bilmiyorum nasıl yapılıyor bu eylem. Horon diyorlar, halay diyorlar kimse de gel göstereyim demiyor.

Yıllar sonra bir hayırsever arkadaşım beni eğitti bu alanda, o sıralar da düğün falan çok her düğünde çalışıyoruz, çözdüm yani bu işi.

Ben nişanlıyken kayınbabamları bir düğüne davet ettiler, beni de götürmek istediler malum bende aileye katılacağım, gündemin ana konusu o sıralarda benim.

Hep birlikte gittik, beni eğiten arkadaşım da aslında müstakbel eşimin kuzeninin nişanlısı, "Hadi gel oynayalım." dedi. İşte ben bir yerimden kalktığımı bir de düğün bitmeye yakın masaya geri döndüğümü biliyorum. Gerisi bende yok; halay, horon, roman havası, çiftetelli falan derken kaybetmişim kendimi.

Kayınbabam şok! Adam daha önce yalvarsalar oynamadığımı gördüğü için "Kızım sen hiç oynamazdın, ne oldu sana?" diye sordu haklı olarak.

Bende dedim ki "Babacığım onlar fragmandı, asıl film şimdi başladı. Yüzüğü taktık neticede." :)

Velhasıl-ı kelam şimdi gitsem düğüne eşyalarımı masaya bırakır ve çıkana kadar oynarım. Psikologa gitmekten daha da ucuz bir terapi yöntemi bu, yazın bunu bir yere.

Hatta geçen yaz liseden bir arkadaşımın düğününe gittik. Giderken de kocama diyorum ki bir saate dönerim. Sonra baktık kimse oynamıyor, kızlarla iyi bari biz oynayalım dedik. Bir kalktık, bir daha oturduk mu bilmiyorum...

Bir ara kocamın mesajını gördüm "Ne oldu bizim bir saat?" diye soruyordu. Dedim "Sen bekleme ben düğün bitmeden gelmem." :)

Ayşe de diyor ki hadi biz liseden arkadaşıyız ama sizin aileleriniz de tanışıyor bak seni bir gören olur, azıcık otur. "Ay! Kime ne ayol, ben ne istersem onu, nerde istersem orda yaparım. Oturmaya mı geldik canım, hobaa!" :)

Dünyayı da işte ne kadar umursadığımı yukarıdaki fotoğrafımdan anlayabilirsiniz. Gerisi boş!

O değilde, bu sıralar bir düğün olsaydı, iyiydi, oynardık.

Selametle dileyim o zaman.

Sevgiler, Applesoda.

Durum Raporu: Sanırım kocama güncelleme geldi...

Selam dostlarım,

Annemler tası tarağı toplayıp memleketi terk eyledi demiş miydim? 

Dememişsem de şimdi diyeyim de gelin toplaşıp azıcık ağlayalım.

Annemlerin gitmesinin ardından korkunç bir iş yükü tepeme bindi. Sabah çocuğu okula götürmekle başlayan serüvenim, işle, akşam yine çocuğu okuldan almakla devam ediyor.

Bitiyor mu derseniz, yok bitmiyor inanın ki eve gelip çalışmaya devam. Yemek, çamaşır, bulaşık vs. derken uyku saati gelmiş oluyor.

E tabi hal böyle olunca kocamla da iş bölümü yaptık. Eskiden de ev işlerine yardımcı olurdu kendisi ama bakın gerçekten adama bir haller oldu.

Geçen haftalarda hastalandım ve akşam Çınar'la yemek yedikten sonra uyuya kalmışım koltukta; tabak, çanak falan hep ortalıktaydı.

Bir ara uyku arasında kocamın geldiğini gördüm ama gerisi bende yok. Bazen böyle ölürmüşçesine uyuyorum arada vücudum error verip kendini komple kapatıyor sanırım.

Uykudan aklımda "Kahretsin, herşey ortalıkta uyuya kalmışım." düşüncesiyle uyandım. -Uyku bile beynimin çalışmasını durduramıyor inanın ki.-

Sonra baktım sehpa tertemiz, Çınar ve kocam uyumuşlar, odalar toparlanmış ne oyuncak var ne bir dağınıklık.

Mutfağa gittim kocam kesin eviyenin içine doldurmuştur hepsini diye, günahını aldığımla kaldım. Orası da temizdi, üstüne üstlük adam bulaşık makinesini bile çalıştırmış, herşey tertemizdi.

Sonra oturdum düşünmeye başladım; acaba gece kocama yeni sürüm güncellemesi mi geldi? Yoksa paralel evrenden yeni bir Eray mı gönderdiler, malumunuz bu ara hepimiz Manxcat'ın paralel evren hikayesini takip ettiğimizden inanmaya çok yakınım bakın.

Ve son olarak gördüğünüz gibi bana da asla iyilik yaramıyor işte, öyle bir nankörüm ama neylersiniz....

Sanırım huyum pis. :)

Durumlar şimdilik böyle...

Güncellemeler kalıcı olur mu bilemiyorum, bilahare size yazarım.

Sevgiler.

Applesodaa

Sihir başlasın...

Selaaaam,

Taze gezgin bloggerınız İngiltere gezisinin son yazısı ile geldi.

Spoiler: Harry Potter ile ilgili olmayan herkesten özür diliyorum, bu yazı sadece Harry Potter

içermektedir.

Mesela bir seyahate çıkmaya karar verdiğinizde ne yaparsınız? Önce uçak bileti falan alırsınız değil mi?Benim İngiltere'ye gitmeye karar verdiğimde yaptığım ilk şey 

Warner Bros Stüdyoları için bilet almaktı.

İşte herkes Mersin'e, ben tersine. :)

Demiştim size görmek istediğim iki yer vardı diye; birisi Warner Bros Stüdyoları diğeri de

Daunt Books'du. Her ikisini de dünya gözü ile gördüğüme göre bayağı başarılı

bir gezi olmuş diyebiliriz.

Siz Macar Boynuzkuyruk ile bakışırken şu bilgiyi de vereyim; Melike yazın gittiğinde önceden

bilet almadığı için yer bulamayıp stüdyoları gezememişti.

Şirketi Kasım'da Melike'yi göndermeye karar verince önce bizim bilet tarihlerimize baktı, sonra

bilet bulabilir mi diye siteye baktı ve inanılmaz ama iki adet bilet vardı boşta.

Ya birileri iptal etti, ya da takdir-i ilahi, artık ne derseniz deyin. Olmaz olacak olan herşey

oldu ve biz üçümüz beraber gidebildik.

Bu arada yola çıktığımızda trenlerin gene boykot nedeniyle çalışmadığını ve seferimizin 

iptal olduğunu gördük.

Başka bir trenle gidince de ucu ucuna yetiştik ama bu sırada Melike önden gelip çoktan bekleme kısmını geçmişti. Biz geldiğimizde de acayip bir kuyruk vardı.

Melike bir görevliden rica etmiş, çıkıp bizim yanımıza gelmek istemiş. Görevli de "Ben seni

arkadaşlarına götüreceğim, gel." deyip almış Melike'yi bir baktık geliyorlar.

Çocuk bizi de aldı yanına ve Melike'nin o beklediği kısma kadar arkalardan bir yerlerden geri götürdü.

Yaklaşık bir yüz, ikiyüz kadar kişinin hakkına girdik sanırım...

Fakat ne diyelim biz istemedik ki. :)

Müze kısmını gezmeye başlamadan önce istemediğiniz kadar çok bilgi ile donatıyorlar sizi.

Bir de girişte bir kitapçık veriyorlar pasaport misali, geçtiğiniz her bölümde

soğuk damga ile damgalayabiliyorsunuz.

Büyük salona giriş çok etkileyiciydi ama ileride gidip görme ihtimalinize karşı ben size söylemeyeceğim, süprizi kaçmasın. )

Büyük salondan detaylar...

Herşey o kadar detaylıydı ve her detay o kadar özenliydi ki...

Bu arada yılda dört farklı konsept hazırlıyorlar, biz gitmeden hemen önce Cadılar Bayramı

süslemeleri vardı. Biz ise yılbaşı temalı konsepte denk geldik tabi ki...

Gezinin sonuna doğru kar efekti vermek için kullandıkları her ürünü detaylı olarak

gösterdikleri bir alan koymuşlardı.

Mesela naylondan kar efekti verilebileceğini biliyor muydunuz?

Bende bilmiyordum ama öğrendim. :)

Solda okul müdürümüz Dumbledore, müdür yardımcımız McGonagall ve kitaplarda 

kendisine söverek başlayıp, severek bitirdiğimiz Snape var.

Ortada büyük salonda bendeniz.

Sağda da dördüncü filmin balo kostümleri var.

Hermione'nin elbisesinin boyutunu görünce inanamadım.

Yani gerçekten o kadar küçüklermiş ki, hayret doğrusu.

Solda beşinci kitabın meşhur Kanun Hükmünde Kararnameleri (bizim "ohal" kararları gibi düşünün)

ve sağda Çatlak Kazan Barından bir detay.

Solda Gryffindor erkekler yatakhanesi ve sağda en sevdiğim film olan Azkaban'ın kostümleri.

Kostüm kısımları çok detaylıydı; çizimler, prova elbiseleri, misalen bir karakterin seri

boyunca giydiği tüm kostümler, peruklar vs... herşey mevcuttu.

Solda Dumbledore'un odası ve sağda İksir Ustası'nın sınıfı.

Birçok alanda duyuru yapılıyor ve o bölüm hakkında detaylı olarak bilgiler verecek bir görevli belirtilen saatte orada oluyor. Bazı alanlarda interaktif gösteriler oluyor. 

Mesela Hagrid'in yılbaşı ağacını taşıması, Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Sınıfı ya da Hızır Otobüs

gibi alanlarda bayağı interaktif katılımlar oldu.

Solda hayvan aktörleri görüyorsunuz. Bu kısımda çok şaşırdık biz, çünkü mesela filmler

boyunca gördüğümüz kediyi aslında dört faklı kedi canlandırmış, hepsi

isimleri ve detayları ile kaydedilmişti,

Sağda Hagrid'in Kulübesi'ne imrenerek bakan ben...

Solda Kehanet Sınıfı'nda ders dinliyormuş gibi yaparken aslında Hogwarts Pasaportlarımızı

inceliyorduk. Sağda Sihir Bakanlığı büyücüleri ve kostümleri var.

Solda Malfoylar ve üzerlerinde Asil ve Pek Köklü Black Ailesi Soy Ağacı

"Toujaours Pur".

Sağda Yasak Orman yolunda ben. :)

Yasak Orman da eğlenceliydi, misalen o dev örümcekleri düğmelere basarak indirip-kaldırıp

duruyorsunuz, ya da yine düğmelerle şimşek vs. efekleri çalıştırabiliyorsunuz.

Solda Melike ile Merve'yi öyle bir sarmalamışız ki sanırsınız kaçıp gidecek. :)

Ortada ben ve duvardan geçecekmişçesine verdiğim pozum.

(Oyunculuk deseniz var, on parmağımda çok marifet midir nedir?)

Sağda da "Bekledim de gelmedin" diye türküler yaktığım o kırmızı tren...

Vee sonunda Kaymakbirası da içtik. :)

Bira dediğime bakmayın arkadaşlar alkolsüz bu, zencefilli gazoz üstü kremamsı kaymağımsı birşey.

Fakat tadı pek iyiydi... Gerçi zaten ağırlıklı ziyaretçi ortalaması çocuk olan bir yerde

alkollü içecek satmak da pek mantıklı değil ya neyse.

Müzenin bir de açık alan kısmı var, burada da Privet Drive 4 numaralı daire, 

Kovuk'un maketi (bunun içine girememek beni kahretti), 

Bitkibilim Serası, Hogwarts'daki janjanlı bir köprü ve birazdan göreceğiniz 

uçan motor ile uçan araba var.

Solda Bitkibilim Serası: Burada kendi adamotunuzu söküp çığlık attırabiliyorsunuz.

Sağda Hızır Otobüs: Seriler boyunca tam üç adet Hızır Otobüs inşa edilmiş, bu da onlardan birisi.

Solda Bay Weasley'nin uçan arabası...

Bakın bizden önce İspanyol bir grup vardı ve onların arabanın içinde öyle güzel bir fotoğrafını

çektim ki adamlar da hayret etti.

Sonra onlardan bizim fotoğrafımızı çekmelerini rica ettik, fotoğraflar o kadar kötüydü ki...

Melike ile adamlar gidince bir tur daha sıraya girip, bir daha çekildik. :)

Sağda da uçan motorda Hagrid taklidi yapan Melike ve Harry taklidi yapan ben.

Melike'nin bacak hareketlerine ve sıfatımdaki ifadeye bakar mısınız lütfen?

Oyunculuk bizim işimiz. :)

Solda makyaj vs. alanından bir detay, bu adamların hepsini aynı oyuncu oynamış.

Hatta aslında oyuncumuz tam 12 farklı rol oynamış ve hepsinde makyajla kendisini resmen 

baştan yaratmışlar.

Sağda Gringotts'da para çekiyor numarası yapan ben. :)

Diagon Yolu'nda tabii ki de kitapçı Flourish & Blotts'u yakından çekecektim.

Sağda Weasley Büyücü Şakaları önünde benimkiler. :)

Solda Özgür Evcini Dobby'm.

Bu resim çok güzeldi, keşke satılıyor olsaydı.

Sağda günün anısına dünya para ödeyip çektirdiğimiz fotoğraf, neyse ki dijital kopyasını da veriyorlar.

İsterseniz süpürge üzerinde uçan videonuzu bile çekiyorlar, ancak efektleri pek de

güzel değildi, görüntü çok yapay kalıyor.

Yine de Melike gibi ben süpürgeye bineceğim kardeşim diye binip, beğenmedim

deyip almaya bilirsiniz de videoyu. :)

Soldaki fotoğraf için çok emekler harcandı.

Bütün gün nereye gitsek denk geldiğimiz kostümleri ile gelmiş olan ve aynı yerlerde otuz yüz bin

fotoğraf çekilen çiftten kopya çektik.

Merve alttan telefon flaşları ile verdi coşkuyu Melike de çekti, bayağı da güzel çıktı. :)

Sağda da günü musmutlu kapatmış bir ben. :)

O gün biz hepimiz sanırım o kitapları ilk okuduğumuz, o dünyaya ilk adım attığımız yaştaydık...

Ve asla da yalnız değildik.

Gençler, çocuklar, yaşlılar.

Bebeğini alıp gelenler... Ve herkesteki o coşku.

İnanılmaz birşeydi.

Verdiğim her bir kuruşun hakkını x4 kere aldığımı hissettiğim bir gündü.

Yine olsa yine giderim ama farklı bir konsepte denk getirmeye

özen gösteririm tabii ki. :)

Neyse bakalım Çınar büyüsün de kendisini bir Potterhead yapıp teyzesini de alıp

bir daha gideriz biz. :)

Eveeett, böylelikle gezi yazılarının sonuna geldik.

Depresyon yazılarında görüşmek üzere.

Sihirle kalın.

Londra yolları dar daaar...

Selam,

Eğer hazırsanız sizi bugün Londra turuna çıkaracağım.

Yalnız baştan uyarayım, bu uzun bir yazı olacak; çayınızı - kahvenizi, fındığınızı - fıstığınızı

yanınıza alın.

Pazar günü köy köy gezdikten sonra pazartesi Melike'yi işe uğurlayıp Merve ile Londra 

yollarına düştük.

İşin bana göre en garip tarafı sabahın köründe kalkıp hiçbir yere gidemiyor olmak, çünkü 

işe gidiş - geliş saatlerinde biletler daha pahalı. Bu saatler dışında giderseniz tam gün kullanabileceğiniz

bir bilet alma hakkınız da oluyor.

Neyse efenim biz Milton Keynes kasabasından şehire ineceğimiz için daha avantajlı olacağından

tam gün bilet aldık. Melike de geceden elimize bir liste tutuşturdu.

"Ben son geldiğimde bu listeye göre gezmiştim, alın incelersiniz diye."

Melike'nin listesine göre sabah ilk gitmemiz gereken yer Buckingham Sarayı'ydı. Biz de 

tabii ki son saniyede de olsa vardık, meğerse tam o saatte atlı askerlerin gösterisi oluyormuş da

Melike ondan ilk sıraya burayı koymuş.

Bu arada bu sarayın yeri bende pek bir ayrıdır. Üniversitede üç boyutlu modellemesini yapmıştım.

Az çileli günler değildi, hey gidi. :)

Solda Buckingham önünde sinsi sinsi üniversite anılarımı yad ederken kameraya yakalanmışım.

Ortada St. James Park'ından sincap ve kuş görüyorsunuz. Merve; "Çek çek çabuk sincabı çek

buraya gelip de sincap görmezsen, gelmiş sayılmazsın." diye uyardı beni.

Çektim arkadaşlar, gittim yani oradaydım. :) 

Bu arada buradaki bilumum tüm kanatlılar Kraliçe'nin şahsi malıymış, aman diyeyim kışt falan dersiniz

başınız belaya girmesin. Sonra ben bilmiyordum demeyin.

Sağda da London Eye'a uzaktan bakan sırtımın manzarası... Londra'daki ilk günümüzde Merve'nin

çektiği tüm fotoğraflar o kadar kötü çıkıyordu ki en sonunda hepsinde sırtımı dönmeye

başladım.

Benim Merve'yi çektiğim fotoğraflarda -ki ilerde göreceksiniz- Merve'nin premses gibi

çıkması dolayısıyla ben Merve'nin fotoğraf çekmekten anlamadığına;

Merve ise benim telefonumun sadece onu güzel çektiğine kanaat getirdi.

St. James Park'da İngiliz Merveciğim ve ben. Tabii ki fotoğrafı ben çektim.

Solda London Eye'a yakından bir bakış atarken...

Merve London Eye'a binmenin "turist kazıklama aktivitesi" olduğuna kanaat getirdiği için

bizim böyle bir deneyimimiz olamadı tabi ki.

Sağda da o meşhur telefon kulubesi...

Meğerse herkes bu kulübeyi arıyormuş şu arkadaki Big Ben saat kulesi de göründüğü için, 

bir de ordan geçen bir kırmızı otobüsü de kadraja alabilirseniz %100 bir Londra fotoğrafınız olmuş sayılıyormuş.

Benimkinde otobüs olmaması bir yana, dünya kadar insan vardı, kuzenim son teknoloji

telefonuyla hepsini yok etti.

Ay keşke sevmediğimiz insanları da hayatımızdan böyle silebilsek...

Neyse şimdi konuyu dağıtmayayım.

Ay bu arada burada kuyruk vardı ve Merve'ye göre ilk kez kuyruğa denk geliyormuş kendisi,

bütün dünya benimle aynı anda, aynı pazartesi Londra'ya gitmeye

karar verdiyse demek.

Sıradaki durağımız Victoria & Albert Hall.

Solda müzenin iç avlusundan bir görüntü görüyorsunuz. Burası çok güzeldi yalnız çocuğumla gitsem

şu sularda şıpıdık şıpıdık oynardı yavrum, çocuklara serbestmiş bu arada suya girivermek.

Ortada İngilizlerin meşhur çöreği "scone", bunun envai çeşidi varmış.

Ancak Merve en güzelinin burada satıldığını ve sade olan olduğunu söyledi. Ben kimim ki 

reddedeceğim? Yanında kaymak ve reçel ile servis ediliyor, denedik beğendik

efenim, öneririm.

Sağda ise Merve ile benim "Padişahım çok yaşa!" pozumuz.

Sadece Fatih'in portresine bakıp çıkacağız dediği müzede kaybolup da bir türlü çıkamadık ya neyse...

Victoria & Albert'da ne var derseniz, ki demeseniz de söyleyeceğim;

Güneşin Batmadığı İmparatorluk olarak adlandırıldıkları dönemde dünyanın dört bir yanından

çalıp getirdikleri eserler var!

Hayır eserler de öyle büyük ki, yani o zamanın şartları ile bunları nasıl çaldınız?

Hadi çaldınız nasıl taşıdınız? İnsan hayret ediyor.

Bir yerden sonra zaten sinirim bozuldu buldukları herşeyi çalmışlar diye, yere batsın böyle

medeniyet diye söve söve çıktım.

En sağdaki Davut heykeli bu arada, yazarken gene bir sinir geldi, unutuyordum

söylemeyi az daha.

Solda National History Müzesi'nin dışarıdan görünüşü, rehberimiz Merve Hanım'ın dediğine göre

şu parlak dinozor heykeli yeni yapılmış.

İçerde bilimum hayvanın iskeleti, bilmem nesi mevcut.

Tam çocukla sabah gidilip, akşama kadar oyalanılacak yer gerçekten, ilerde Çınar'la nasıl olsa

gezeriz diye çok da gezmedim açıkçası.

Sağda meşhur balina iskeleti önünde Merve'ye verdiğim pozlar sonrası fotoğrafları

kontrol ettiğimde yaşadığım hüsranı görebilirsiniz.

Yolda gördüğüm "Böcek Oteli".

"Kardeşim sizce de, siz bu medeniyet işininin biraz b*kunu çıkarmamış mısınız?"

diye her gelen geçeni durdurup sormak istediğim bir andı.

Böcek Oteli ne ya? Hem de şehrin göbeğinde...

Tövbe...

Burası da British Museum, Merve burayı ruhsuz bulduğu ve hiç sevmediği için gezmek istemiyordu.

Ama ben Müze Shop'larını çok sevdiğim için kendisini zorla alışveriş alanına soktum.

Müze'de ne var ne yok hiç bilmiyorum.

Şu ortadakilerden Çınar'a alsam mı dedim ama gerçekten metaldi. Sonra dedim "Amaağn şimdi

yolda izde başıma dert olur, kalsın." :)

Sağda da çini ve nazar motifli bilumum ürün mevcuttu, bir an kendimi Eminönü'ne gelmiş 

gibi hissettim inanın ki.

Bu arada Merve ve ben aynı renk aynı sweatshirtleri giyiyorduk. 

Tam bu alanda bir teyze bizi durdurup "Sizin üzerinizde ne yazıyor?" diye sordu.

Sweatshirtin üzerinde "Herşeye kader dema, bazisu da senin fışkı yemendir" yazması

nedeniyle Merve de "Anlat bakalım, nasıl anlatacaksın?!" diye kıs kıs

gülmeye başladı.

Kibar bir versiyonuna çevirip söyleyiverdim, biz yılda yüz kitabı boşuna okumuyoruz heralde

hey gidi. :)

Efenim burada da üç farklı açıdan Diana'nın da içinde evlendiği St. Paul Katedrali ile bakışıyoruz.

Bu arada Melike listesine katedralin adının yanına -saat 5'te burada ol- yazmış.

Bende ne bileyim belli bir saatten sonra kapanıyor falan sandım.

Meğerse normalde 20£ olan giriş ücreti ayin saatlerinde alınmıyormuş, saat 5'te de bilin bakalım

ne varmış??

Tam üstüne bastınız evet ayin! Oraya kadar gelmişiz artık girmeyecek değiliz.

İçeri girdik Merve diyor "Dur bir mum yakalım." sonra bir bana baktı ben ne diyeceğim diye.

Dedim "Yak kardeşim, sen Allahtan iste, mumunu da yak, burası da Allahın evi sonuçta,

Rabbimin hangi duayı nereden kabul eyleyeceği belli olmaz."

Tam ayindeyiz kocam arıyor, reddediyorum gene arıyor.

"Acil açar mısın?" diye mesaj atmış, "Açamam, ayindeyim." demek durumunda kaldım. :)

Solda Leadenhall Market, Harry Potter Felsefe Taşı filminin bazı sahneleri burada çekilmiş.

Hangisi diye sormayın bende bilmiyorum.

Ortada "Yağarsa Yağmur Yağar Ben Zaten Islanmışım" pozum ile birlikte

Tower Bridge önünde bendeniz.

Sağda da Hay's Gallery'de İngiliz Merve.

Kasımda bütün yılbaşı ışıklandırmaları yapılmıştı ve Merve hepsini görebilelim diye deli

gibi uğraştı, yürüyeceğimiz yolları falan ışıklara göre değiştirip durdu.

Burası da Millenium Bridge, malum şehirden nehir geçiyor adım başı bir köprü var.

Bu köprüde de yine Harry Potter filminin bir sahnesi çekilmiş o yüzden ziyaretçisi çok oluyormuş.

Solda köprü üstünden St. Paul Katedrali'ne uzaktan bakış, 

sağda köprü üzerindeki kuşlara yakın çekim.

Solda yine Merve istediği için geçtiğimiz ışıklandırılmış bir sokak, sağda otuz bin

adım atmamışçasına sokaklarda deliler gibi seken ben.

Londra'da ilk günümüzün sonuna geldik, ertesi gün bacaklarımdan biri error verdi.

Sekerek yürüyordum, "Aaa noldu böyle?" diye soran arkadaşına Merve'de

"Bişey yok ya, bacağı bozuldu." diyordu.

Şu yola çıktığım dostlarıma bir bakın gerçekten...

Neyse gelelim ikinci Londra ziyaretimize, aynı hafta bir de cuma günü Londra'ya gittik.

Gündüz Merve ile tektik, Melike'de akşam mesaisi bitince bize katılıverdi.

Soldaki apartmanı o kadar beğendim ki "Benim de bundanım olsun!" diye

bütün enerjilerimi evrene gönderdim gitti, hadi bakalım.

Ortadaki yeşilli Merve de bina ne binası asla hatırlamıyorum.

Sağda ise Somerset House var. Bu binanın önüne böyle yılbaşı için buz pisti kuruyorlarmış.

Solda The Royal Court Of Justice, nam-ı diğer Adliye Binası efenim.

Aslında amacımız dava izlemekti, öyle kamuya açık davaları girip izleyebiliyormuşsunuz.

Merve de hala o cüppeler, değişik ayakkabılar, peruklar falan yürürlükte diye gidip izleyeceğiz dedi.

Kendisi daha önce izlemiş ama saate dikkat etmemiş.

Biz gittiğimizde davalar çoktan bitmişti, gezip dolaşıp çıktık.

Soldaki ilk açılan Twinings dükkanıymış, Adliye Binası'nın hemen karşısında.

Ortada "The London School of Economics and Political Science" binası,

burayı aramıyorduk ama pat diye karşımıza çıkınca çekmeden geçemedim. :)

Sağda ise öyle gezerken gördüğüm hoşuma giden bir bina görmektesiniz.

Bakın yine Merve ve zaman algısının tam çalışmaması nedeniyle tamamına erdiremediğimiz bir

aktivite daha. Önce "5 çayına gideceğiz ben çok güzel bir galeri biliyorum,

restoranlarında servis ettikleri 5 çayı harika!" diye tutturdu.

Sonra gittik, tam sipariş vereceğiz adamlar yarım saat sonra kapatıyoruz demesin mi...

ADHD biriyle yola çıkmak çok zor inanın ki. :)

Neyse burası Wallace Gallery, bize nasip olmadı 5 çayı belki size olur, yazın bir kenara.

Burası Daunt Books, İngiltere'ye gelirken görmek istediğim iki yer vardı.

Geri kalan tüm yerleri Merve ve Melike seçti, gram fikir beyan etmedim, sadece rotayı takip ettim.

Görmek istediğim iki yerden birisi Daunt Books'du.

Eski bir kitapçı burası, ortada Merve ve ben kitap bakarken, sağda da Melike beni çekerken Melike'yi

şıp diye yakaladığım an.

Buranın bez çantaları pek meşhur bende hemen aldım bir tane.

Solda Sherlock Holmes Müzesi, burası planımızda yoktu ama Merve biryerleri ararken

buranın yakınına geldiğimizi fark edince söylene söylene

"Gelin sizi götüreyim bari." dedi bize.

Tam bir turist kazıklama mekanı olarak dizayn edilmiş, içeri girmeye gerek bile yok, dış kapı

bence yeter de artar "gittim-gördüm" demeye. .)

Sağda da Merve'nin her yerde aradığı o melek ışıklandırması.

Bende "Allah aşkına kaç gündür bunu mu aradık yani?!" diye çemkirmiştim.

Sonra dönünce bir kaç hafta sonra başka bir arkadaşımın instagram storyisinde fark ettim ki;

aslında Merve'nin aradığı melek bu değilmiş ama neyse artık iş işten geçti. :)

Bunlar da yine benim kitapçı merakım yüzünden gezilen mekanlar.

Sağdaki pek iyiydi onu görmeden gelmeyin.

Solda Melike müzikli bisküvi kutusu alacak diye gittiğimiz "Fortnum & Mason".

Yarabbi ömrümde öyle kalabalık görmemiştim, içerisi tıklım tıklımdı...

Melike'ye hafakanlar basınca hiç bişey almadan çıktık gerisin geri.

Ortada Covent Garden, yine her yer dopdoluydu.

Aslında biz Winter in Wonderland'e gidecektik, ancak bu kadar gezmenin üzerine hiç

halimiz kalmayınca "Amaağn be, gidip güzel bir yemek yiyip dinlenelim." dedik.

Sağda da cuma gecesi rezervasyon yaptırmadığı halde yer bulabilmiş olan küçük

grubumuz, dükkanın adının Türkçe çevirisinin "Hacı'nın Yeri" 

olması bizi biraz güldürse de pizzalar pek iyiydi.

Sonuç olarak; #fakatnegezdikbecanım.

Buraya kadar okuduysanız azminize sağlık.

Öperim gözlerinizden.

Adios çiçeklerim.