Yalancıktan değil sahiden belgesel izleyen bir ailem var.
İzlemek ama ne izlemek.
Bayağı oturup soluk soluğa, her gün heyecanla izliyorlar.
Annem ve ben bu aile fertlerinden olamadık ne yazık ki; beni bir hüzün sarıyor belgesel izlerken.
Birbirlerini yiyorlar; karnı doyana mı sevinsem, yemek olana mı üzülsem.
Ne yapsam olduramadığım bir hissiyat.
Ben böyle hissediyorum diye izlemeyecek değiller ya, sabahtan akşama
Nat Geo Wild'lar mı istersiniz, History'ler mi bitmek bilmeyen
bir belgesel silsilesi.
Evlendim kurtuluyorum demiştim ki kocamın da en az onlar kadar belgesel
delisi olduğunu fark ettim.
Şimdi onlar hep beraber izliyorlar, annemle biz de çay meyve servisi
yapıyoruz.
Bir de belgeselde yılan görmeye dayanamıyorum. Çığlık atıyorum istemsize,
içim çok fena oluyor.
Ay ben gidiyorum.
Sevgiler, Applesodaa.
hayvanlarla imtihan! :)
YanıtlaSilHem de ne imtihan. :)
Sil