Bir konuşurum, bir konuşurum; "Ay ne zaman susacak artık?!" dersiniz içinizden.
Yani kötü bir huy, can çıkar huy çıkmaz diye de bir laf var. Ama ne yapayım alenen gevezeyim. :( Sadece gevezelik de kabul görebilirdi belki ancak çok da hızlı konuşuyorum. Duble bela!
Ailemle kocam çok alışkın bu duruma, hatta ben evlenince annem evde kimse konuşmuyor diye depresyona girmişti. :)
Arkadaşlarımla görüştüğüm zamanlarda ise içimden gevezeliğimin muhasebesini yapıyorum sürekli.
Misal iç sesim: "Ay çok konuştum. Çok mu konuştum? Ben kaç dakika konuştum. Onlar ne kadar konuştu. Ay kızları hiç konuşturmadım. Hep ben konuştum." Sonra içime bir hüzün oturur. Genelde evden her misafir yolcu edişimin arkasından istinasız yaşadığım bir iç muhasebe sahnesidir bu. :(
İşte böyle dikkat ede ede azaltırım diye umuyorum. Eğer varsa güzel bir öneriniz alırım bir demet...
Sevgiler, geveze Applesodaa.
Mevcut arkadaşları ağzından kerpetenle laf alınanlarla değiştir. Onlar “off sessizlik oldu işte” derdinden kurtulsun, sen de koyver gitsin! :) ya da burdan bize gevezelik yap.
YanıtlaSilBu arkadaş değiştirme işini düşünürdüm de arkadaşlarım en az on yılı devirmiştir benle, en iyisi yazmaya devam. :D
Silmelabaaaaağ, çok eski yazılarını da dolaştım biraz. görüşürüz yineeee :) ya sen eskiymişsin ama demek ki hiç karşılaşmamışız yaaa :)
YanıtlaSil:) Hoşgeldin, yine beklerim. Benim seni keşfetmem bu senenin başında olmuştu, demek ki yolumuz denk düşmemiş.
Sil