Sevgili kocamla güzide evliliğimizde iki yılı geride bıraktık geçtiğimiz günlerde...
Yalnız başıma evde oturduğum akşamlardan birinde derin düşüncelere dalmışken sevgili
olduğumuz vakitlerde daha çok görüştüğümüzü fark ettim.
Niye görüşemiyoruz diye sorarsanız, kendisi hastahanede çalıştığı için nöbet sistemleri var.
Haftada en az bir kere gece nöbetine gidiyor.
Evlenmeden önce yaşadığımız sosyal çevreden çok uzakta ikamet ettiğimiz için de
arkadaşları ile görüşmek istediğinde eve gelmesi gece yarısından sonrasını
buluyor.
Hastane nöbetleri, arkadaşları ile halı saha maçları, şehirler arası katılmamız gereken
düğünler, benim kızlarla buluşmalarım derken haftada üç akşamı beraber geçirebilirsek
kâr sayıyoruz.
Bu kadar çok yazdığıma bakıp da konudan şikayetçiyim sanmayın.
Hem özlemek çok güzel, hem de istediğimde kendimle
baş başa kalabilmek çok güzel.
Evliliğin en sevdiğim yanlarından biri oldu bu alan özgürlüğü.
Velâkin ben ne kadar şikayetçi olmasam da; hem ailemiz hem de çevremizdeki arkadaşlarımız
ya mutsuz, yahut da benim evde hep yalnız başına bırakılan kadın olduğumu
düşünüyor.
Oysa ki ben; kendimi seviyorum, kendimi dinlemeyi, kendimle kalabilmeyi.
Kocamı da seviyorum tabii, görüştüğümüz zamanlarda. :D
Sevgiler Applesodaa.
Herkes farklı farklı hayatlar yaşıyor. Ben de işim gereği bazen şehirdışına çıkıyorum. Eşim bu durumdan hoşnut olmasa da yapabileceğimiz bir şey yok. Çalışmak zorundayız. :)
YanıtlaSilÖyle tabii, çalışmak yaşamın gereği. Bizde de durumlar böyle gelişiyor, kabullendik. :)
YanıtlaSil