66. Gün: Sertifikalı ilkyardımcıyım.

Bundan seneler önce o zamanki deli patronum beni ilk yardım eğitimine yolladı.

Beni kan falan tutar, kesin başarılı olamam diye düşünsem de 

eğitimde çok eğlendim.

Bilmediğim bir çok güzel bilgi edindim. Hocamız da çok eğlenceliydi.

Gerekli bilgileri çok güzel bir şekilde hafızamıza yerleştirdi.

Eğitim iyiydi de iş uygulamalı sınava gelince beni bir korku sardı.

Üzerinize afiyet kalp masajı için yetişkin bir insana yeterli basıncı uygulayamıyorum,

gücüm yetmiyor.

Sınavda yaklaşık yüz kadar kursiyer var, karışık bir şekilde çağırıyorlar.

Bebek, çocuk ve yetişkin maketleri var hangisine denk gelirsen ona masaj yapman bekleniyor.

Ben mini minnacık bir insan olarak o makete güç yetiremiyorum. İsimler okundukça

beni ter basıyor. Kesin yetişkin makete gelip sınavdan kalacağım diyorum.

O sırada hocalardan birinin okuduğu isim yoktu. Lavaboya gitmiş. Hoca da sıradan biriniz gelin o

zaman dedi. Amerikan filmlerindeki gelin çiçeği kapmak için yarışan nedimeler gibi

bir koşuşum var evlere şenlik. Nefes nefese gittim hocanın önüne...

Neden?

Çünkü o hocanın önünde çocuk maketi var. :) 

Yaptım masajımı aldım sertifikamı. 

Bu arada kaytardım sanmayalım, çünkü ilk yardım sertifikasına sahip olmak

ilk yardım yapma zorunluluğu sağlamıyor.

"Emin değilsen veya kendine güvenmiyorsan, müdahale etme!" ilkesi ilk yardımın asıl önceliği.

İlk yardım eğitimim sonrası gerçekten de yol ortasında bayılan birine yardım ettiğimde
iyi ki o eğitime gitmişim dedim.

Sevgilerle, sertifikalı ilk yardımcınız Applesoda...